ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Η λογοτεχνική κληρονομιά που άφησε ο Χιού Λάνγκστον είναι ανεκτίμητη και πολυποίκιλη. Μπορεί να υπήρξε κρυφός ομοφυλόφιλος, όμως, η ομοφυλοφιλία ήταν πυρήνας της έμπνευσής του, καθώς πολλά από τα ποιήματά του μπορούν να έχουν ομοφυλοφιλική ανάγνωση.

Το πλήρες του όνομα ήταν James Mercer Langston Hughes και γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1902 στο Τζόπλιν του Μισούρι. Η οικογένεια ήταν φτωχή και οι μετακινήσεις από πόλη σε πόλη ήταν συχνές καθώς προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον ρατσισμό του νότου και την οικονομική δυσπραγία. Ο πατέρας, εισαγγελέας στο επάγγελμα, άφησε την οικογένεια το 1903 και πήγε να δουλέψει στο Μεξικό. Ο νεαρός Χιού Λάνγκστον θα μεγαλώσει με τη γιαγιά του στο Λώρενς το Κάνσας. Για να μπορέσει να βοηθήσει οικονομικά εργαζόταν σε ξενοδοχείο δίπλα απ’ το σχολείο του όπου καθάριζε τουαλέτες. Δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεχάσει τη θέση του, αυτή του μικρού φτωχού νέγρου στην Αμερική.

Στην ποιητική συλλογή του, "A Negro Speaks of Rivers," εκφράζει τη σιωπηρή ματιά πολλών αφρο-αμερικανών που είχαν να αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό και την οικονομική εξαθλίωση. Το αμερικανικό όνειρα βρισκόταν πολύ μακριά γι’ αυτούς.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια (1921-22) και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια (1926-29), ενώ πριν την αποφοίτησή του, είχε εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, το The Weary Blues (1926) και Fine Clothes to the Jew (1927).

Έως το θάνατό του, στις 22 Μαΐου του 1967, εξέδωσε πολλές ακόμη ποιητικές συλλογές, καθώς και άρθρα. Ο βιογράφος του Faith Berry, σημειώνει ότι σημαντική πτυχή της έκφρασής του ήταν το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος, ενώ ο Arnold Rampersad, παρ’ ότι καταγράφει την σχέση του με έναν ναυτικό το 1926, αναφέρει ότι δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την ομοφυλοφιλία του Λάνγκστον.

Αντιγράφουμε ένα από τα χαρακτηριστικά του ποιήματα

Dream Deferred (1951)

What happens to a dream deferred?

Does it dry up
Like a raisin in the sun?

Or fester like a sore--
And then run?

Does it stink like rotten meat?
Or crust and sugar over--
like a syrupy sweet?
Maybe it just sags
like a heavy load.

Or does it explode?

Βιβλιογραφία

- Berry, Faith. Langston Hughes: Before and Beyond Harlem. Westport, Conn.: Lawrence Hill & Co., 1983.
- Emmanuel, James A. Langston Hughes. Boston: Twayne, 1967.
- Hemphill, Essex. "Looking for Langston: An Interview with Isaac Julien." Brother to Brother. Essex Hemphill, ed. Boston: Alyson, 1991. 174-180.
- _____. "Undressing Icons." Brother to Brother. Essex Hemphill, ed. Boston: Alyson, 1991. 181-183.
- Lewis, David L. When Harlem Was in Vogue. New York: Oxford University Press, 1989.
- Prowle, Allen D. "Langston Hughes." The Black American Writer, Volume II: Poetry and Drama. Chris Bigsby, ed. DeLand, Fl.: Everett/Edwards, 1969. 77-87.
- Rampersad, Arnold. The Life of Langston Hughes, Volume I: 1902-1941, I Too, Sing America. New York: Oxford University Press, 1986.
- _____. The Life of Langston Hughes, Volume II: 1941-1967, I Dream a World. New York: Oxford University Press, 1988.
- Smith, Raymond. "Langston Hughes: Evolution of the Poetic Persona." The Harlem Renaissance Re-Examined. Victor A. Kramer, ed. New York: AMS, 1987. 235-251.
- Story, Ralph D. "Patronage and the Harlem Renaissance: You Get What You Pay For." College Language Association Journal 32.3 (1989). 284-295.
- Tracy, Steven C. Langston Hughes & the Blues. Urbana: University of Illinois Press, 1988. - Williams, Sherley Anne. "Langston Hughes and the Negro Renaissance: 'Harlem Literati in the Twenties'." The Langston Hughes Review (Spring 1985): 37-39.
- Woods, Gregory. "Gay Re-readings of the Harlem Renaissance Poets." The Journal of Homosexuality 26:2.3 (Fall 1994): 127-142.

Πηγή: Glbtq.Com

εισάγετε την κριτική σας

2 Φεβρουαρίου

Ντάνα Ιντερνάσιοναλ

Στις 2 Φεβρουαρίου του 1972, η οικογένεια Κοέν, έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Το παιδί βαφτίστηκε Γιάρον, παίρνοντας το όνομα του θείου του, ο οποίος είχε πεθάνει ένα χρόνο νωρίτερα σε τρομοκρατική επίθεση στο Ισραήλ.

Από πολύ μικρός, ο Γιάρον αρεσκόταν να προσφέρει διασκέδαση και να κάνει ιδιότυπα σόου για τους οικείους του. Η μητέρα του Μπατ-Καλίμ και η νεαρή αδερφή του Λιμόρ τον ενεθάρρυναν να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, τόσο στη σχολική χορωδία όσο και σε μία μουσική εταιρεία νεολαίας του Τελ-Αβίβ. Αργότερα κάνει σπουδές στο Εθνικό Θέατρο του Ισραήλ, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει την νυκτερινή ζωή της πόλης.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς φοίτησής του στο σχολείο ο Γιαρόν αποφασίζει ότι θέλει να αλλάξει το φύλο του, να γίνει γυναίκα. Οι φίλοι του δεν του δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα – ήταν θηλυπρεπής ούτως ή άλλως -, του συμπεριφέρονταν ως κορίτσι και ο ίδιος άλλωστε έτσι αισθάνονταν.

Μετά την αποφοίτησή του – ήταν άριστος μαθητής – γνωρίζει τον Ofer Nisim, νούμερο ένα, DJ και παραγωγό του Ισραήλ. Αυτός αναγνωρίζει το αυθεντικό ταλέντο του Γιαρόν και του ζητά να εργαστεί στο σόου του ως ντραγκ κουήν. Πολύ σύντομα γίνεται με πολύ ευκολία ο πρωταγωνιστής του σόου και όχι μόνο. Ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι με τίτλο "Saida" – παρωδία τραγουδιού της Γουίντι Χιούστον.

Το 1992 ταξιδεύει στο Λονδίνο για να κάνει την πολυπόθητη επέμβαση αλλαγής φύλου και ένα χρόνο αργότερα υιοθετεί το όνομα που θα την κάνει πλέον γνωστή, Dana International και τυπώνει τον πρώτο της δίσκο που γίνεται αμέσως χρυσός. Ένα χρόνο αργότερα ο δεύτερος δίσκος της με τίτλο "Umpatampa" γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και το 1994 γίνεται πλατινένιος, ενώ ψηφίζεται ως η καλύτερη γυναίκα τραγουδίστρια του Ισραήλ.

Το τρίτο της άλμπουμ έχει τίτλο "Magnuna" (παράνοια), έρχεται το 1995, επίσης χρυσό. Όσο η φήμη της μεγαλώνει στο Ισραήλ, τόσο και δισκογραφικές εταιρείες και άλλων χωρών δείχνουν ενδιαφέρον. Στις γειτονικές χώρες ανθεί το παραεμπόριο και η παράνομη αντιγραφή των δίσκων της. Στη Αίγυπτο αποκτά μεγάλο φαν-κλαμπ.

Για πρώτη φορά ένα χρόνο αργότερα εμφανίζεται σε σόου στο Λος ¶ντζελες και το Μαϊάμι με εξαιρετικές κριτικές. Στη χώρα της η δημοφιλία της έχει φτάσει στο ζενίθ και οι θρησκευτικές και συντηρητικές οργανώσεις κάνουν προσπάθεια να απαγορευθούν τα τραγούδια της, τα βίντεό της. Τίποτε όμως δεν μπορεί να σταματήσει την μεγάλη της καριέρα. Εμφανίζεται με μεγάλη επιτυχία στο MTV. Η Dana International πιο πολύ από τραγουδίστρια γίνεται, για τη χώρα της, σύμβολο ελευθερίας της έκφρασης.

Τον Μάιο του 1998, το τραγούδι της "Diva" προκρίνεται για τον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό της Eurovision και θριαμβεύει! Τους μήνες που ακολουθούν την βράβευση, γίνεται η πιο αγαπημένη τραγουδίστρια της Ευρώπης και σύμβολο της ελευθερίας για τους ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες και βεβαίως τα διαφυλικά άτομα.

Δίνει συνεντεύξεις σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και τηλεοπτικά σόου σε όλο τον κόσμο.

Ακολουθεί το διεθνές της πλέον άλμπουμ "FREE", τον Απρίλιο του 1999 και ο δρόμος είναι πλέον στρωμένος με πολλές επιτυχίες.

Αναφέρουμε την πλήρη της δισκογραφία

- 1993 Dana International, IMP Dance
- 1994 Umpatampa, IMP Dance
- 1995 E.P.Tempa, IMP Dance
- 1996 Maganuna (Crazy), Helicon/Big Foot
- 1998 Diva - The Hits, IMP Dance
- 1999 Free, CNR Music
- 2000 Free (Israeli edition), NMC
- 2001 Yoter ve yoter (More and more), NMC
- 2002 Ha'chalom ha'efshari (The possible dream), IMP Dance
- 2003 The CDs collection, IMP Dance
- 2007 Hakol ze letova (It's all for the best), Hed Arzi Ltd.

Πηγή: http://www.danainternational.com/

Επίσης από το Βήμα της 17/05/1998, αναπαράγουμε: Δεν έφταναν τα λοιπά βάσανα του πρωθυπουργού του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου, προστέθηκε τώρα και η νικήτρια της Γιουροβίζιον

Μπορεί ο Θεός να έπλασε τη γυναίκα που λέμε αλλά στην περίπτωση της χαριεστάτης αοιδού Ντάνα Ιντερνάσιοναλ χρειάστηκε το νυστέρι επιδέξιου χειρουργού για να ολοκληρωθεί η εικόνα για την οποία ίσως η Φύση προόριζε τον Γιαρόν Κοέν, ισραηλινό πολίτη, εβραίο το θρήσκευμα. Η εγχείρηση έγινε το 1993, επέτυχε πλήρως και ως καλλίφωνη καστανομάλλα έκτοτε δηλαδή ως εκρηκτικό «θηλυκό» ο Γιαρόν βάζει φωτιά στα τόπια, που επίσης λέμε.

Πλην όμως στην προκειμένη περίπτωση τα περί εμπρησμού δεν αποτελούν απλό σχήμα λόγου, δεδομένου ότι απειλείται με πυρπόληση ολόκληρο το Ισραήλ, η κυβέρνηση του οποίου άλλωστε και για άλλους λόγους (βλέπε αδιαλλαξία στο Μεσανατολικό) κινδυνεύει να καταρρεύσει. Σαν να μην έφθαναν δηλαδή όλα τα άλλα, ήρθε και ο ανεκδιήγητος «διαγωνισμός» της Γιουροβίζιον να πάρει διαστάσεις βραχνά ως πρόσθετο βάρος στις ταλαιπωρημένες πλάτες του πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου.

Διότι συνέβη ο εγχειρημένος Γιαρόν να διαπρέπει στο ελαφρό τραγούδι με επιδόσεις νταρντανοσοπράνο (ειδικότης κτηθείσα εν τω χειρουργείω) και όχι μόνο εκπροσώπησε τη χώρα του στον διαγωνισμό τραγουδιού αλλά την ανέδειξε και πρώτη νικήτρια στην Αρένα του Μπέρμιγχαμ, πράγμα που σημαίνει (βάσει κανονισμών) ότι το Ισραήλ θα αναλάβει την επόμενη διοργάνωση αν δεν μεταβληθεί και το ίδιο σε... αρένα κατά το 12μηνο που μεσολαβεί.

Εφριξαν οι ορθόδοξοι πατέρες του Ιουδαϊσμού, δηλαδή οι προσηλωμένοι με ευλάβεια στους ιερούς κανόνες Εβραίοι, με το ρεζιλίκι που έπαθε η πατρίδα τους εκπροσωπούμενη από άτομο αμφιβόλου φύλου. «Τέτοια πράγματα ούτε στα Σόδομα δεν είχαν γίνει...» δήλωσε ο ραβίνος Σολομών Μενιζρί, αρχηγός του σημαντικότερου θρησκευτικού κόμματος του Ισραήλ και υπουργός Υγείας. Το κόμμα του υποστηρίζει την κυβέρνηση Νετανιάχου, αφού άλλωστε συμμετέχει ακριβώς επειδή ανά πάσα στιγμή μπορεί να τη ρίξει. Εξ ου και το περίπλοκο των περιπλοκών. Ο ραβίνος απαξιοί να προφέρει έστω και το όνομα της Ντάνα, αναγκασμένος να ομιλεί περί «αυτού του είδους διασταύρωσης», περί «σατανικού πλάσματος», περί «διεστραμμένου υποκειμένου» οσάκις χρειαστεί να αναφερθεί στο άτομό της, για να θυμίσει τη φοβερή τιμωρία που υπέστησαν οι κάτοικοι των Σοδόμων ως αντίτιμο των ανομιών τους.

Δεν υπήρχαν όμως στα Σόδομα ούτε «χιτ παρέιντ» ούτε ντίσκο ούτε διαγωνισμοί σαχλοτράγουδων και γι' αυτό ήταν μάλλον εύκολη η τιμωρία των αμαρτωλών εκείνων. Δεν υπήρχαν οι τεράστιες μπίζνες του θεάματος που υποχρεώνουν σήμερα τον πρωθυπουργό να συγχαρεί την τραγουδίστρια που χάρισε στη χώρα της ένα όποιο πρώτο βραβείο. Ο Νετανιάχου έκανε το χρέος του επαίροντας το κατόρθωμα ως άκρως τιμητικό και δήλωσε αποφασισμένος να διοργανώσει κατά το καλύτερο δυνατόν τον επόμενο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Με συμπαραστάτη τον δήμαρχο της Ιερουσαλήμ Γεχούντ Ολμέρτ, ο οποίος απέρριψε κατηγορηματικά τις απειλές των φανατικών ορθόδοξων Ιουδαίων.

Κοντολογίς το άστρο του Δαβίδ έχει δύο όψεις... Ενα πρώτο βραβείο άλλωστε δεν είναι απλή υπόθεση. Και ο Μεγαλοδύναμος, για την ώρα τουλάχιστον, παραμένει ουδέτερος: κεραυνός ακόμη δεν έπεσε από τον καταγάλανο ισραηλινό ουρανό!

Πηγή: Το Βήμα, 17/05/1998

Επιλέγουμε το "Free".

εισάγετε την κριτική σας

3 Φεβρουαρίου

Γερτρούδη Στάιν

Η λέξη «gay» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για τους ομοφυλόφιλους από τη Γερτρούδη Στάιν, στο διήγημα Miss Furr and Miss Skeene, που δημοσιεύθηκε το 1923 στο περιοδικό Vanity Fair. Μια λέξη που χρησιμοποιούμε συχνά χωρίς ίσως να ξέρουμε ποιος της προσέδωσε το σύγχρονο νόημά της. Τέτοια ήταν γενικά η επίδραση της Στάιν: έβαλε το χεράκι της στην πρωτοπορία, στην ιστορία των τεχνών, στην εξέλιξη της γραφής με έναν τρόπο τόσο διακριτικό που δεν ξέρουμε τι ακριβώς να της αποδώσουμε. Ηταν ηθελημένα ο αόρατος παράγοντας πολλών καταστάσεων. Στο σπίτι της στην οδό Φλερύ 27, στο Παρίσι, γνωρίστηκαν οι κυβιστές μεταξύ τους· εκείνη έφερε σε επαφή τον Πικάσο με τον Μπρακ και τον Γκρις. Στο σπίτι της γνωρίστηκαν γκαλερίστες με καλλιτέχνες και κριτικούς, στο σπίτι της συναντήθηκαν γαλαζοαίματοι με φιλότεχνους Αμερικανούς, εκεί σύχναζε ο Απολινέρ και αργότερα ο Χεμινγκγουέι. Η περίφημη κατοικία της Φλερύ υποδεχόταν καλεσμένους κάθε Σάββατο. Η Γερτρούδη Στάιν ήταν στο επίκεντρο, όμως η αληθινή οικοδέσποινα ήταν η σύντροφός της, η Αλις Τόκλας. Συνηθιζόταν τότε να συζούν γυναίκες, όμως η Στάιν με την Τόκλας δεν εμφανίζονταν απλώς ως συγκάτοικοι, ήταν δηλωμένες ως ζευγάρι. Μοιράστηκαν τη ζωή τους για 40 χρόνια, από το 1907 ως το 1946.

Καλή κεντήστρα
Το 1932 η Στάιν παρότρυνε τη σύντροφό της να γράψει την αυτοβιογραφία της. Είχαν αρχίσει να διαλέγουν τίτλους σε ύφος Οι γυναίκες των μεγαλοφυών που μαζί τους κάθησα, Η ζωή μου με τους μεγάλους. Η Τόκλας, που είχε εκείνη την εποχή εκθρέψει το μουστάκι της, σημειώνει: «Εγώ είμαι μια πολύ καλή νοικοκυρά και πολύ καλή κηπουρός και πολύ καλή κεντήστρα και πολύ καλή γραμματέας και πολύ καλή συντάκτις και πολύ καλή κτηνίατρος, και όλα αυτά πρέπει να τα κάνω συγχρόνως και μου είναι δύσκολο να προσθέσω σε όλα τούτα και το να γίνω μια πολύ καλή συγγραφέας».

Ετσι η Στάιν αναλαμβάνει τη σύνταξη της αυτοβιογραφίας της Αλις Τόκλας, λέγοντας «θα τη γράψω όσο απλά έγραψε και ο Ντιφόε την αυτοβιογραφία του Ροβινσώνα Κρούσου». Σε κάποιο σημείο του βιβλίου μαθαίνουμε ότι η συγγραφέας συνήθιζε να κρατά σημειώσεις σε χαρτάκια, τα οποία αντέγραφε μετά όλα μαζί σε τετράδιο και μετά τα έδινε για δακτυλογράφηση.

Είναι προφανές στην εξέλιξη της αφήγησης ότι αποτελείται από διάφορα «χαρτάκια» που έχουν συρραφεί. Στην αρχή είναι τόσο ακατάστατη η ροή που αναρωτιόμαστε αν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Καθώς όμως συνεχίζουμε την ανάγνωση οι επαναλήψεις παίρνουν τη γοητεία ενός μάντρα και γίνεται προφανές ότι όσα γράφονται είναι οργανωμένα σε κύκλους. Χρησιμοποιεί φράσεις όπως «Ας ξαναγυρίσουμε όμως σ' εκείνες τις παλιές μέρες» για να επιστρέψει σε κάποια χρονική στιγμή που περιέγραφε.

Διάφοροι άφραγκοι

Το βιβλίο "Αυτοβιογραφία της ¶λις Τόκλας" αρχίζει με την άφιξη της Αλις Τόκλας στο Παρίσι. Είναι μια τυπική Αμερικανίδα που εντελώς ξαφνικά προσγειώνεται στον πλανήτη Γερτρούδη Στάιν, η οποία τότε τύπωνε τις Τρεις ζωές (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ερμείας). Είναι η καλύτερη φίλη του Πικάσο και πολύ κοντινή του Μαξ Ζακόμπ, του Ματίς, του Αντρέ Σαλμόν. Περιστοιχίζεται από διάφορους άφραγκους και άσημους τότε, στις εγκυκλοπαίδειες σήμερα. Εμφανίζονται ο αδελφός της Ισιδώρας Ντάνκαν, ο Ερίκ Σατί, ο Τ.Σ. Ελιοτ και δεκάδες άλλοι.

Καθώς δεν εξηγεί πάντα τι είναι ο καθένας, πολλά διαφεύγουν για τη σημασία των συναντήσεων. Οι περισσότεροι παρουσιάζονται μέσα από ένα πρίσμα συμπάθειας, εξαιρουμένου του Εζρα Πάουντ, που κρίνεται βαρετός, και της Μαρί Λορανσέν, που παρουσιάζεται μάλλον υποτιμητικά. Παρ' ότι υπήρξε η μοναδική ζωγράφος που επιβίωσε στον αντρικό κύκλο της Μονμάρτρης, η Στάιν απομονώνει μια σκηνή, όπου είναι μεθυσμένη σε κάποια συνάντηση προς τιμήν του τελώνη Ρουσό και συνέρχεται ύστερα από χαστούκι του συντρόφου της Απολινέρ. Να υποψιαστούμε μια μικρή ζήλια των Τόκλας - Στάιν για τη γοητεία της ακουαρελίστριας;

Παρά τις υποψίες μας για διάφορα που ίσως υπάρχουν μέσα στη συγγραφέα και στην ηρωίδα της, δεν πρόκειται για ψυχογράφημα. Δεν θα μάθουμε ποια ήταν η Τόκλας ούτε η Στάιν. Απουσιάζουν οι ενδόμυχες σκέψεις, δεν υπάρχει το στοιχείο της εξομολόγησης. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο καταγράφονται συναντήσεις, υπάρχει αρκετή ανεκδοτολογία, λίγες ταξιδιωτικές αναμνήσεις. Μεταφερόμαστε σε εγκαίνια εκθέσεων, δίδεται έμφαση στο πόσοι σταμάτησαν μπροστά σε ποιον πίνακα. Υπάρχουν και άλλες περιγραφές, όπως από το μπαλέτο Η ιεροτελεστία της άνοιξης, με χορογραφία Νιζίνσκι, όπου το κοινό έκανε τόση φασαρία ώστε να μην ακούγεται η μουσική. Δημοσιοποιούνται στοιχεία προσωπικής ζωής των άλλων, κάποιοι οικογενειακοί καβγάδες, χωρίσματα, εκδηλώσεις αγάπης, αλλά όλα αυτά έχουν τον χαρακτήρα της σκηνής. Είναι ένα βιβλίο αποσπασματικό, όπου πρέπει να χωρέσουν περισσότεροι από 100 άνθρωποι. Αν δεν γνωρίζαμε ήδη την επίδραση της Γερτρούδης Στάιν στον εικαστικό και λογοτεχνικό κόσμο των αρχών του 20ού αιώνα, θα νομίζαμε ότι το βιβλίο αυτό είναι αφορμή για επίδειξη, ένα ακατάσχετο name dropping όπου οι ευγενείς πίνουν τσάι με ζωγράφους, πλούσιοι Αμερικανοί απολαμβάνουν τη συντροφιά ποιητών.

Η συμβολή της Στάιν και του αδελφού της στα κινήματα των αρχών του αιώνα ήταν καθοριστική. Οχι μόνο αγόρασαν τα πρώτα σχέδια όλων των ζωγράφων που αργότερα έγιναν διάσημοι, όχι μόνο τους έφεραν σε επαφή με εμπόρους τέχνης και με πρόθυμους αγοραστές, αλλά υπήρξαν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους καλλιτέχνες. Στους κανόνες συμπεριφοράς των Γάλλων αντέταξαν την αμερικανική καλή διάθεση και είχαν πάντοτε κατά νου να συστήνουν ανθρώπους μεταξύ τους. Η Γερτρούδη Στάιν μαζί με τον αδελφό της, κατόπιν με την Τόκλας, ήταν η καρδιά των γεγονότων. Πολύ λίγα πράγματα μαθαίνουμε για τις συγγραφικές της συνήθειες, όπως ότι είχε μια ψύχωση με το γράψιμο και το διάβασμα στα αγγλικά - δεν έπιανε γαλλικό κείμενο στα χέρια της. Μαθαίνουμε και κάποια πράγματα για τις πρώτες μεταφράσεις των βιβλίων της. Στα ελληνικά το παρόν βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1980. Η επανέκδοση από τον Οδυσσέα κρατά την εμπνευσμένη μετάφραση της Μίνας Δαλαμάγκα.

Η Αλις Τόκλας έγραψε τελικά και το δικό της βιβλίο, Το βιβλίο μαγειρικής της Αλις Τόκλας, με 300 συνταγές μαγειρικής, που κυκλοφόρησαν το 1954. Η αμερικανική έκδοση παρέλειψε τη συνταγή που την έκανε διάσημη, το κέικ με χασίς (περιελήφθη στη βρετανική εκδοχή του βιβλίου). Είναι ένα βιβλίο που ανατυπώνεται συστηματικά. Δεν είχε την ίδια τύχη το επόμενο βιβλίο μαγειρικής που έγραψε ούτε η αληθινή αυτοβιογραφία της What is remembered που κυκλοφόρησε το 1963. Το βιβλίο Η αυτοβιογραφία της Αλις Τόκλας ήταν το τυχερό και για τις δυο τους: η Τόκλας έμεινε στην ιστορία (κάτι που δεν είναι αυτονόητο όταν βρίσκεσαι απλώς στο πλευρό μιας διασημότητας) και η Στάιν γνώρισε επιτέλους την εμπορική επιτυχία. Η μεγάλη αυτή πειραματίστρια της γλώσσας δυσκολευόταν να εκδώσει ακόμη και σύντομα κείμενα σε περιοδικά, ενώ για τη Δημιουργία των Αμερικανών συμφώνησε να περικόψει τις μισές σελίδες προκειμένου να το πάρει εκδότης (το εμβληματικό αυτό βιβλίο παραμένει αμετάφραστο στα ελληνικά).

Η Αλις Τόκλας πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε μεγάλη φτώχεια, ενώ οι κληρονόμοι της συντρόφου της πήραν πίσω ό,τι δεν νομιμοποιούσε η σχέση μεταξύ δύο γυναικών (δεν της άφησαν ούτε έναν πίνακα της συλλογής). Της έμειναν αναμνήσεις από τέσσερις δεκαετίες - αυτές δεν υποκλέπτονται. Αναμνήσεις από σαράντα χρόνια αρμονικής συζυγικής ζωής μεταξύ δύο γυναικών.

Πηγή: Το Βήμα, Λώρη Κέζα, 06/05/2007

* Βιβλιογραφία στα Ελληνικά:

- Stein, Gertrude. Η αυτοβιογραφία της ¶λις Τόκλας / Γερτρούδη Στάιν • μετάφραση Μίνα Δαλαμάγκα. - 2η έκδ. - Αθήνα : Οδυσσέας, 2007.
- Stein, Gertrude. Ο κόσμος είναι στρογγυλός / Γκέρτρουντ Στάιν • μετάφραση Μιχάλης Παπαμιχάλης • εικονογράφηση Roberta Arenson. - 1η έκδ. - Αθήνα : Απόπειρα, 1997.
- Stein, Gertrude. Μπρούζυ και Ουίλλυ / Γερτρούδη Στάιν • μετάφραση Ειρήνη Βρης • εικονογράφηση Jacqueline Morreau. - 1η έκδ. - Αθήνα : Οδός Πανός - Σιγαρέτα, 1996.
- Συλλογικό έργο. Αποχρώσεις / Συλλογικό έργο , Βιρτζίνια Γουλφ , Τζούνα Μπαρνς , Γερτρούδη Στάιν • μετάφραση Γιώργος Δεπάστας. - 2η έκδ. - Αθήνα : Ολκός, 1995.
- Stein, Gertrude. Τρεις ζωές / Γερτρούδη Στάιν • μετάφραση Έλλη Έμκε. - 1η έκδ. - Αθήνα : Ερμείας, 1991.

Πηγή: Biblionet.Gr

εισάγετε την κριτική σας

4 Φεβρουαρίου

Τζάρντ Φρέντς

Απογοητευμένος από τον υλικό κόσμο, ο Τζάρντ Φρεντς, αμερικάνος ζωγράφος, επέλεξε να περιγράψει τον κόσμο με τη γλώσσα των εικόνων για να εξερευνήσει την ανθρώπινη συνειδητοποίηση και τις σχέσεις της με την σεξουαλικότητα.

Τα περισσότερα έργα του αποτελούνται από ‘περίεργες’ εικόνες, που ομοιάζουν με αγάλματα σε κατάσταση υπνοβασίας, απόκοσμες φιγούρες με πρόσωπα κενά έκφρασης, ‘στημένα’ μέσα σε λιτά, δωρικά τοπία και πλατείες.

Γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1905. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο κολέγιο του ¶μστερ, γνώρισε το 1926 τον ζωγράφο Paul Cadmus, με τον οποίο για μικρό χρονικό διάστημα υπήρξαν εραστές και στη συνέχεια έγιναν φίλοι δια βίου. Αφότου έφυγε απ’ το ¶μστερ, έπιασε δουλειά στην Γουόλ Στρητ και στη συνέχεια ταξίδεψε στην Ευρώπη, από το 1931-33 μαζί με τον Cadmus.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’30 και του ’40 ήταν μέλος του κύκλου του Cadmus που περιλάμβανε σημαντικές φιγούρες της γκέι λογοτεχνίας και ζωγραφικής, όπως οι George Platt Lynes, Lincoln Kirstein, George Tooker, Glenway Westcott, και Monroe Wheeler.

Το 1937 παντρεύεται την καλλιτέχνιδα, Margaret Hoening, φίλη του Cadmus. Οι τρεις συγκροτούν την καλλιτεχνική φωτογραφική ομάδα PAJAMA (από τα αρχικά των τριών). Η ομάδα αποθανάτισε στις φωτογραφίες της σημαντικές στιγμές της τότε γκέι κοινότητας του Φάιρ ¶ιλαντ, από το 1937 έως το 1945. Φωτογραφίες που ενέπνευσαν την ζωγραφική δουλειά του Τζάρντ Φρέντς κατά τις δεκαετίες του ’40 και του ’50. Η αρχαία τέχνη της Αιγύπτου και της Ελλάδας ενέπνευσαν επίσης την τέχνη του Φρέντς.

Τρία απ’ τα πιο γνωστά του έργα ήταν τα Washing the White Blood from Daniel Boone (1939), Woman (1947) και Nest (1968-1969)

Βιβλιογραφία

- Grau, Rawley. "Who Was Paul Cadmus?" Q (6 February 2001)
- Grimes, Nancy. "French's Symbolic Figuration." Art in America 80.11 (November 1992): 111-115.
- _____. Jared French's Myths. San Francisco: Pomegranate Artbooks, 1993.
- Murphy, Michael J. "French, Jared Blandford." Gay Histories and Cultures: An Encyclopedia. George E. Haggerty, ed. New York: Garland, 2000. 341-342.
- Wechsler, Jeffrey. The Rediscovery of Jared French. New York: Midtown Payson Galleries, Inc., 1992.

Πηγή:Glbtq.Com

Ένα μικρό δείγμα της τέχνης του Τζάρντ Φρέντς

Christie's New York, Rockefeller Center - The Double

Christie's New York, Rockefeller Center - Woman and Boys (Four Figu

Sotheby's New York - Three Women and a Lifeguard

Christie's New York, Rockefeller Center - Washing the White Blood off Daniel Boone

Πηγή φωτογραφιών: http://www.ocaiw.com/catalog/index.php?lang=en&catalog=pitt&author=1717&name=Jared+French

εισάγετε την κριτική σας

5 Φεβρουαρίου

Σαρλ-Μαρί-Ζωρζ-Ίσμανς

Ο Σαρλ-Μαρί-Ζωρζ-Ίσμανς (γαλλικά: Charles-Marie-Georges Huysmans) (5 Φεβρουαρίου 1848 – 12 Μαΐου 1907) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος.

Γεννήθηκε στο Παρίσι από Ολλανδό πατέρα, τον Γκόντφριντ Ίσμανς (Godfried Huysmans), ο οποίος ήταν λιθογράφος. Η μητέρα του, η Μαλβίνα Μπαντίν (Malvina Badin), ήταν δασκάλα. Δημοσίευσε τις εργασίες του ως Γιόρις-Κάρλ Ίσμανς (Joris-Karl Huysmans), χρησιμοποιώντας κατά προσέγγιση την ολλανδική αντιστοιχία των μικρών ονομάτων του, για να υπογραμμίσει τις ρίζες του. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν οκτώ ετών, και η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε γρήγορα, δημιουργώντας στον μικρό Ίσμανς μεγάλη δυσαρέσκεια για τον πατριό του, τον Ζυλ Όγκ Jules Og, ένα προτεστάντη ο οποίος ήταν έν μέρει ιδιοκτήτης ενός παρισινού βιβλιοδετείου.

Τα σχολικά χρόνια του Ίσμανς ήταν δυστυχισμένα αλλά κατάφερε να πάρει το baccalaurιat. Για τριάντα δύο χρόνια, εργάστηκε σαν δημόσιος υπάλληλος για το γαλλικό Υπουργείο εσωτερικού, μια εργασία που έβρισκε αφόρητα πληκτική. Ο νεαρός Ίσμανς κλήθηκε να πολεμήσει στον Γαλλο-Πρωσσικό πόλεμο, αλλά κριθηκε ακατάλληλος λόγω δυσεντερίας, μια εμπειρία που περιέγραψε στο διήγημα Sac au dos (που περιλαμβάνεται αργότερα στο Les Soirιes de Mιdan). Η πρώτη σημαντική δημοσίευσή του ήταν μια συλλογή πεζών ποιημάτων με τον τίτλο Le drageoir à épices (1874), τα οποία δείχνουν τη σημαντική επιρροή του Μπωντλαίρ. Προσέλκυσαν λίγη προσοχή αλλά ήδη αποκάλυψαν αναλαμπές του διακριτικού ύφους του συγγραφέα. Ο Ίσμανς συνέχισε εκδίδοντας το Μarthe, Histoire d'une fille (1876). Η ιστορία μιας νέας πόρνης, αυτό το βιβλίο ήταν πιο κοντά στο νατουραλισμό και τράβηξε στην προσοχή του Ζολά. Τα επόμενα έργα του ήταν σε παρόμοιο πνεύμα: σκοτεινά, ρεαλιστικά και γεμάτα με τις λεπτομερείς περιγραφές του Παρισιού, μια πόλη που ο Ίσμανς γνώριζε πολύ καλά. Στο Les Soeurs Vatard εξετάζει τις ζωές των γυναικών που δουλεύουν σ' ένα βιβλιοδετείο. Το En Ménage είναι ο απολογισμός του αποτυχημένου γάμου ενός συγγραφέα (ο Ίσμανς δεν παντρεύτηκε ποτέ, αλλά είχε μια μακροχρόνια σχέση με κάποια Anna Meunier).

Το αποκορύφωμα αυτής της πρώιμης περιόδου είναι η νουβέλα À vau-l'eau, η ιστορία ενός καταπιεσμένου υπαλλήλου, του monsieur Folantin, και η ηρωική μα και ανώφελη αναζήτησή του για ένα καλό γεύμα. Ακολουθεί το γνωστότερο μυθιστόρημα του Ίσμανς το À rebours (1884), που έχει σαν πρωταγωνιστή τόν εστέτ des Esseintes, με το οποίο ξεκόβει αποφασιστικά απ' το νατουραλισμό, και γίνεται ο πιο ακραίος εκπρόσωπος της τότε "παρακμιακής" λογοτεχνίας. Το À rebours κέρδισε την περαιτέρω κακή φήμη ως έκθεμα κατά τη διάρκεια των δικών του 'Οσκαρ Ουάϊλντ το 1895, κατά τη διάρκεια των οποίων ο κατήγορος αναφέρθηκε στο μυθιστόρημα ως "σοδομιστικό" βιβλίο. Το βιβλίο άρεσε επίσης στο Ζολά, που ένιωσε ότι το À rebours είχε καταφέρει ένα "φοβερό χτύπημα" στο νατουραλισμό. Ο Ίσμανς άρχισε να απομακρύνεται απ' τους νατουραλιστές και βρίσκει νέους φίλους μεταξύ των συμβολιστών και καθολικών συγγραφέων, τα έργα των οποίων είχε εγκωμιάσει στο À rebours, συμπεριλαμβανομένων των Ζίλ Μπαρμπέι ντ'Ορεβιγύ, Βιλλιέρ ντε Λ'Ιλ Αντάμ και Λέον Μπλόι. Ο Στεφάν Μαλλαρμέ ήταν τόσο ευτυχής με τη δημοσιότητα που είχαν λάβει οι στίχοι του εξαιτίας του μυθιστόρηματος που αφιέρωσε ένα απ' τα διασημότερα (και περισσότερα σκοτεινά) ποιήματά του, Prose pour des Esseintes στον ήρωα του βιβλίου.

Το επόμενο μυθιστόρημα του Ίσμανς, το En rade, ένας μη ιδιαίτερα ρομαντικός απολογισμός ενός καλοκαιριού που ξοδεύτηκε στη εξοχή, ήταν σχετικά αποτυχημένο εμπορικά. Το 1891, η δημοσίευση του Là-Bas προσέλκυσε την ιδιαίτερη προσοχή με την απεικόνιση του σατανισμού στη Γαλλία των τελών του 1880. Το βιβλίο εισήγαγε το χαρακτήρα Durtal, ένα ελαφρώς αλλαγμένο πορτρέτο του Ίσμανς.

Τα πιό πρόσφατα μυθιστορήματα που έχουν ως ήρωα των Durtal (En Route (1895), La Cathédrale (1898) and L'Oblat (1903)), περιγράφουν τη στροφή του ήρωα Durtal/Ίσμανς στον ρωμαιοκαθολικισμό. To En Route απεικονίζει τον πνευματικό αγώνα του Durtal κατά τη διάρκεια της παραμονής του σ' ένα μοναστήρι τραππιστών. Στο La Cathédrale βρίσκουμε τον πρωταγωνιστή στην πόλη Σάρτρ, όπου κάνει μια έντονη μελέτη του καθεδρικού και του συμβολισμού του. Στο L'Oblat, ο Durtal γίνεται βενεδικτίνος μοναχός, φθάνοντας τελικά σε μια αποδοχή του πόνου στον κόσμο.

Ο Ίσμανς ήταν επίσης γνωστός και για την καλλιτεχνική κριτική: L'Art moderne (1883) και Certains (1889). Ήταν απ' τους πρώτους υποστηρικτές του ιμπρεσσιονισμού, καθώς επίσης και θαυμαστής καλλιτεχνών όπως ο Gustave Moreau και ο Odilon Redon. Ήταν απ' τα ιδρυτικά μέλη της Acadιmie Goncourt.

Του απονεμήθηκε ο τίτλος Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (Chevalier de Λα Lιgion d'honneur) το 1892, αλλά μόνο για την εργασία του με τη δημόσια υπηρεσία. Το 1905, οι θαυμαστές του έπεισαν τη γαλλική κυβέρνηση να τον προαγάγουν σε Officier de Λα Lιgion d'honneur λαμβάνοντας υπόψη τα λογοτεχνικά επιτεύγματά του. Τον ίδιο χρόνο, ο Ίσμανς διαγνώστηκε με καρκίνο του στόματος. Στις 12 Μαΐου του 1907, τάφηκε στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς στο Παρίσι.

Το ύφος του Ίσμανς είναι αξιοπρόσεκτο για την ιδιοσυγκρασιακή χρήση της γαλλικής γλώσσας, το εκτεταμένο λεξιλόγιο, τον πλούτο της λεπτομερούς και αισθητικής περιγραφής του, και του σατυρικού του πνεύματος. Τα μυθιστορήματα του είναι επίσης αξιοσημείωτα για την εγκυκλοπαιδική τεκμηρίωσή τους, που κυμαίνεται απ' τον κατάλογο των παρακμιακών Λατίνων συγγραφέων στο À rebours ως τη συζήτηση της μελέτης των συμβόλων της χριστιανικής αρχιτεκτονικής στο La Cathédrale. Η εργασία του Ίσμανς εκφράζει μια αποστροφή για τη σύγχρονη ζωή και μια βαθιά απαισιοδοξία, οι οποίες οδήγησαν το συντάκτη πρώτα στη φιλοσοφία του Αρθούρου Σόπενχάουερ και έπειτα στις διδασκαλίες της καθολικής εκκλησίας.

Πηγή: Wikipedia

εισάγετε την κριτική σας

6 Φεβρουαρίου

¶ννα, Βασίλισσα της Αγγλίας

Τελευταία της Δυναστείας των Στιούαρτ, η ¶ννα Στιούαρτ, υπήρξε Βασίλισσα της Αγγλίας από το 1702 έως το 1714. Οι ιστορικοί που ερευνούν τη σεξουαλικότητα των προσωπικοτήτων, σημειώνουν την μακρόχρονη σχέση της με την Σάρα Τσέρτσιλ, Δούκισσα του Μάρλμπορο.

Γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1665. Ήταν κόρη της ¶ννα Χάιντ και του Τζέιμς, Δούκα του Γιόρκ, και αργότερα Τζέιμς ΙΙ, ο οποίος θήτευσε για μικρή χρονική περίοδο Βασιλιάς μετά το θάνατο του αδερφού του Τσαρλς ΙΙ. Η μεγαλύτερη αδερφή της, Μαίρη, κράτησε το θρόνο μαζί με τον σύζυγό της, Γουίλιαμ μετά την λεγόμενη «Περίλαμπρη Επανάσταση» του 1688, όταν ο Τζέιμς ΙΙ εξορίστηκε μετά από φόβους ότι θα μετέτρεπε την Αγγλία σε μία πολιτεία με καθολικό θρήσκευμα.

Η ¶ννα πέρασε την νηπιακή και παιδική ηλικία στην Αγγλία και αργότερα στην Γαλλία, επέστρεψε όμως το 1670 (προσωρινά) στην Αγγλία. Σε ηλικία έξι χρόνων έχασε τη μητέρα της από καρκίνο και ήταν τότε που η αδερφή της μετακόμισε στο Παλάτι του Ρίτσμοντ, στη Βασιλική Οικία των Έντουαρντ Βιλιέ της συζύγου του, Λέιντι Φράνσις και των επτά παιδιών τους, τα οποία μεγάλωσε με προτεσταντικά φρονήματα.

Αυτή ήταν και η περίοδος που η ¶ννα γνώρισε την Σάρα Τζέννιγκς (1660-1744) με την οποία διατήρησε στενή φιλία, και ήταν το πιο έμπιστο άτομο του περιβάλλοντός της για τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια. Επίσης κατά τη διάρκεια της εφηβείας της και των πρώτων χρόνων της ενηλικίωσής της είχε μία παθιασμένη σχέση με την Φράνσις ¶πσλεϋ, τον πρώτο της έρωτα.

Στις 28 Ιουλίου του 1683, η ¶ννα παντρεύτηκε τον Τζωρτζ, Πρίγκηπα του Αννόβερο και έτσι απέκτησε τον πρώτο της τίτλο, Πριγκίπισσα της Δανίας. Κατά τη διάρκεια του γάμου τους είχε περί τις είκοσι αποτυχημένες εγγυημοσύνες, είχε δυσκολία να κρατήσει το παιδί, και μόνο ένα από τα παιδιά της επιβίωσε, ο γιος της, Δούκας του Γκλούτσεστερ, ο οποίος απεβίωσε στην ηλικία των επτά ετών. Αυτό ήταν και το τέλος της δυναστείας των Στιούαρτ.

Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των ετών, η ¶ννα παρέμεινε πιστή στην Σάρα και, όταν η ¶ννα έγινε βασίλισσα, μετά το θάνατο του Γουίλιαμ, την πρότεινε ως πρώτη κυρία των αυλών της, ενώ μνημειώδη ήταν τα δώρα που έκανε σ’ εκείνη και στον σύζυγό της.

Η σχέση των δύο γυναικών δραματοποιήθηκε επίσης και σε θεατρικά έργα, όπως των Mary Astell (1666-1731), Judith Drake, Catharine Trotter (1679-1749) που απεικόνισαν στα έργα τους τον ομοφυλοφιλικό τους έρωτα.

Βιβλιογραφία:

Donoghue, Emma. Passions Between Women: British Lesbian Culture 1668-1801. New York: HarperCollins Publisher, 1993.
Green, David. Sarah, Duchess of Marlborough. New York: Scribner, 1967.
Gregg, Edward. Queen Anne. London: Routledge, 1980.
Kendall. "Finding the Good Parts: Sexuality in Women's Tragedies in the Time of Queen Anne." Curtain Calls: British and American Women and the Theatre, 1660-1820. Mary Anne Schofield and Cecilia Macheski, eds. Athens: Ohio University Press, 1991. 165-176.

Πηγή: Glbtq.Com

εισάγετε την κριτική σας

7 Φεβρουαρίου

Μάρτζι ¶νταμ

Η Μάρτζι ¶νταμ ήταν ακόμη είκοσι χρονώ όταν το γυναικείο κίνημα απελευθέρωσης και μια νέα φεμινιστική λεσβιακή κουλτούρα αναπτυσσόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ίδια υπήρξε ένθερμη φεμινίστρια, λεσβία και παθιασμένη μουσικός, η οποία έγινε μέρος του νέου πολιτικού και μουσικού σκηνικού με επίκεντρο την απελευθέρωση που έδωσε ώθηση στις ζωές των γυναικών.

Πρωτοπόρος στη μουσική σκηνή, ήταν από τις πρώτες φεμινίστριες μουσικούς που ίδρυσε δική της δισκογραφική εταιρεία, ενώ παράλληλα η ίδια ως περφόρμερ γινόταν αναγνωρίσιμη συμμετέχοντας σε πολλές συναυλίες και μουσικά φεστιβάλ κατά τη δεκαετία του ’70.

Κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν συνέχισε να γράφει ποπ, φολκ και μπλουζ μουσική ασχολούμενη επίσης και με τον ακτιβισμό. Σε συνέντευξή της στην Fay Jacobs είχε πει «Με ενδιαφέρουν οι τομές του ακτιβισμού με την πνευματικότητα, μέσα από την κουλτούρα, πρωταρχικά όμως, είμαι φεμινίστρια τραγουδίστρια, τραγουδοποιός-ακτιβίστρια. Με αυτούς τους όρους ταυτίζομαι και αισθάνομαι ότι πατώ στέρεα στο έδαφος».

Η Μάρτζι ¶νταμ γεννήθηκε στην πόλη της Νότιας Καλιφόρνια, Lompoc, στις 7 Φεβρουαρίου του 1949 και από μικρή πήρε μαθήματα πιάνου. Το 1973, πήρε μέρος σε φεμινιστικό μουσικό φεστιβάλ που είχε διοργανώσει η Kate Millett στο πανεπιστήμιο του Σακραμέντο. Στη συνέχεια κατά διάρκεια της δεκαετίας του ’70 συμμετείχε σε πολλά μουσικά φεστιβάλ μαζί με τις Roberta Flack, Yoko Ono, Meg Christian, Cris Williamson, Vicki Randle. Το 1976 ιδρύει την δική της δισκογραφική εταιρεία με την επωνυμία Pleiades και λίγο αργότερα κάνει τον πρώτο της δίσκο με τίτλο Songwriter, ενώ το 1980 τον πρώτο της ινστρουμένταλ δίσκο, το Naked και το 1993, το Another Place.

Το ενδιαφέρον της για τη λεσβιακή ιστορία την ώθησε να συμμετέχει στο ντοκυμαντέρ Radical Harmonies: A History of Women's Music (2002, σκηνοθεσία Dee Mosbacher), ως βοηθός παραγωγής καθώς επίσης στο No Secret Anymore: The Times of Del Martin & Phyllis Lyon (2003, σκηνοθεσία Joan E. Biren).

Συνθέσεις της έχουν εκτελεστεί από την Dusty Springfield, την Holly Near, Cris Williamson, and Peter, και από τους Paul and Mary.

Βιβλιογραφία

- "Interview with Margie Adam." Queer Music Heritage. http://www.queermusicheritage.com/jul2001s.html
- Jacobs, Fay. "Kate Clinton and Margie Adams." Letters From Camp Rehoboth 15.3 (April 8, 2005): http://www.camprehoboth.com/issue04_2005/kate_margie.htm
- Laine, Jody, with Shan Ottey and Shad Reinstein, dirs. Mom's Apple Pie. Seattle: Three Big Dykes Productions, 2006.
- "Margie Adam." Contemporary Musicians 39 (2003). Rpt. Biography Resource Center. Farmington Hills, Mich.: Thomson Gale. 2006. http://galenet.galegroup.com/servlet/BioRC
- Morris, Bonnie J. Eden Built by Eves: The Culture of Women's Music Festivals. Alyson Books, 1999.
- _____. "In Their Own Voices: Oral Histories of Festival Artists." Frontiers (January 1, 1998).
- Stendhal, Renate. "Open Door." The Advocate (January 31, 2006): 66.
- "Talking with Margie Adam." Letters From Camp Rehoboth 12.2 (March 8, 2002):

Πηγή: Glbtq.Com

εισάγετε την κριτική σας

8 Φεβρουαρίου

Τζέιμς Ντην

Ο Τζέιμς Ντην (αγγλικά: James Dean), (1931-1955), ήταν αμερικανός ηθοποιός, ένα θρυλικό όνομα του κινηματογράφου όλων των εποχών παγκοσμίως, κυρίως λόγω του τραγικού θανάτου του στην ακμή της επιτυχίας του, σε ηλικία 24 ετών, έπειτα από αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Υπήρξε είδωλο και προσωποποίηση της νεανικής επαναστατικότητας, ιδίως έπειτα από την ερμηνεία του στην ταινία Επαναστάτης χωρίς αιτία (Rebel without a cause). Γεννημένος στο Φέρμουντ της Ιντιάνα το 1931, παρά τα προβλήματα της παιδικής και οικογενειακής ζωής, ο Τζέημς Ντιν ξεχώρισε για τις υποκριτικές του ικανότητες καθώς και για την εξωτερική του εμφάνιση.

Πέρα από τα πρώτα χρόνια στην υποκριτική τέχνη σε θέατρα και τηλεοπτικά επεισόδια, ο Τζέημς Ντιν πρόλαβε να πρωταγωνιστήσει σε τρείς ταινίες που έγιναν ιδιαιτέρως δημοφιλείς: Ανατολικά της Εδέν (East of Eden, 1955), Επαναστάτης χωρίς αιτία (Rebel without a cause, 1955) και Ο Γίγας (The Giant, 1956) (έκδοση μετά θάνατον).

Πριν από τις τρείς αυτές κινηματογραφικές παραγωγές, από τις οποίες έγινε γνωστός, ο Τζέημς Ντιν είχε πάρει μέρος σε άλλες τρείς κινηματογραφικές ταινίες, σε παραστάσεις του Μπρόντγουέϊ καθώς και σε τηλεοπτικά σήριαλ της εποχής. Έχει επίσης συνεργαστεί με τον ελληνοαμερικανό σκηνοθέτη Ελία Καζάν και έχει προταθεί για βραβείο Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.

Η επιτυχία του Ντιν δεν κράτησε για πολύ, καθώς βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στο αυτοκίνητό του, κοντά στο Χολάμ της Καλιφόρνια, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1955. Σύμφωνα με πηγές της αστυνομίας της Καλιφόρνια που έχουν δημοσιευτεί, ένας φοιτητής πανεπιστημίου ήταν ο υπεύθυνος για το θανατηφόρο τροχαίο καθώς μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο του γνωστού ηθοποιού.

Ο Τζέημς Ντιν πέθανε σε ηλικία μόλις 24 ετών, έχοντας ελάχιστη αλλά ιδιαιτέρως σημαντική παρουσία, στο χώρο της υποκριτικής και του κινηματογράφου. Επιπλέον, κατάφερε να δημιουργήσει ένα θρύλο γύρω από το όνομα του και να παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις σπουδαιότερες και πιο αινιγματικές μορφές της αμερικανικής κουλτούρας.

Πηγή: Wikipedia

Βιβλιογραφία στα Ελληνικά - Guerand, Jean - Philippe. Τζέιμς Ντην / Jean - Philippe Guerand • μετάφραση Κλήτος Παρασκευόπουλος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Κασταλία, 2006.
- Perry, George. James Dean : Το πορτραίτο ενός μύθου / Τζορτζ Πέρι • μετάφραση Γιάννης Καστανάρας , Πάνος Τομαράς. - 1η έκδ. - Αθήνα : Μεταίχμιο, 2006.
- Meyer - Stabley, Bertrand. James Dean : Ο έκπτωτος άγγελος / Bertrand Meyer - Stabley • μετάφραση Σέβη Σπυριδογιαννάκη. - 1η έκδ. - Αθήνα : Ηλέκτρα, 2005.

Πηγή: Biblionet.Gr

εισάγετε την κριτική σας

9 Φεβρουαρίου

¶λις Γουόκερ

Η ¶λις Μαλσίνιορ Γουόκερ (Alice Malsenior Walker) (γεν. 9 Φεβρουαρίου 1944) είναι μία Αφρο-Αμερικάνα συγγραφέας της οποίας το διασημότερο μυθιστόρημα, Το Μωβ Χρώμα, κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ και το Αμερικανικό Βραβείο Βιβλίων (American Book Award).

Τα γραπτά της Γουόκερ, που περιλαμβάνουν μυθιστορήματα, ιστορίες, δοκίμια, ποιήματα, εστιάζονται στους αγώνες των Αφρο-Αμερικανών, και ιδιαίτερα των Αφρο-Αμερικανών γυναικών, εναντίων κοινωνιών που είναι ρατσιστικές, σεξιστικές, και συχνά βίαιες. Τα γραπτά της τείνουν να σίνουν έμφαση στο σθένος των μαύρων γυναικών και την σημαντικότητα της Αφρο-Αμερικανικής κληρονομιάς και κουλτούρας.

Η Γουόκερ γεννήθηκε στο Eatonton της Γεωργίας στις ΗΠΑ. Παρακολούθησε το Spelman College στην Ατλάντα της Γεωργίας και αποφοίτησε το 1965 από το Sarah Lawrence College στο Yonkers της Νέας Υόρκης. Το πρώτο ποιητικό της βιβλίο γράφτηκε ενώ ήταν ακόμη τελειόφοιτη ατο Sarah Lawrence. Επέστρεψε στον Νότο για να δουλέψει στο αμερικανικό κίνημα για τα ατομικά δικαιώματα.

Η Γουόκερ ήταν επίσης εκδότρια στο Ms. Magazine. Ένα άρθρο της που εκδόθηκε το 1975 ήταν κατά πολύ υπέυθυνο για την ανανέωση του ενδιαφέροντος για την δουλειά της Zora Neale Hurston.

Το 1986 κέρδισε το O. Henry Award για την μικρή ιστορία της “Συγγενικά Πνεύματα” (Kindred Spirits), που εκδόθηκε στο περιοδικό Esquire τον Αύγουστο του 1985.

Πολιτική ακτιβίστρια (εν μέρει εξαιτίας της επίδρασης του Howard Zinn), είναι δραστήρια σε θέματα περιβαλλοντικά, φεμινιστικά και ατομικών δικαιωμάτων. Επίσης έχει συνηγορήσει υπέρ της κατάργησης του εμπάργκο εναντίον της Κούβας. Η κόρη της, Ρεμπέκα Γουόκερ, είναι επίσης διαπρεπής ακτιβίστρια.

"Τα ζώα του κόσμου υπάρχουν για τους δικούς τους λόγους. Δεν φτιάχτηκαν για τους ανθρώπους όπως οι μαύροι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν για τους λευκούς ή οι γυναίκες για τους άντρες." ¶λις Γουόκερ

Μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων

- The Third Life of Grange Copeland (1970)
- In Love & Trouble: Stories of Black Women (1973)
- Meridian (1976)
- Το Μωβ Χρώμα (1982)
- You Can't Keep a Good Woman Down: Stories (1982)
- To Hell With Dying (1988)
- The Temple of My Familiar (1989)
- Finding the Green Stone (1991)
- Possessing the Secret of Joy (1992)
- The Complete Stories (1994)
- Everyday Use (1994)
- By the Light of My Father's Smile (1998)
- The Way Forward Is With a Broken Heart (2000)
- Now is the Time to Open Your Heart (2004)

Ποιητικές συλλογές

- Revolutionary Petunias & Other Poems (1973)
- Once (1976)
- Good Night, Willie Lee, I'll See You in the Morning (1979)
- Horses Make a Landscape Look More Beautiful (1985)
- Her Blue Body Everything We Know: Earthling Poems (1991)
- Absolute Trust in the Goodness of the Earth (2003)
- A Poem Traveled Down My Arm: Poems And Drawings (2003)
- Collected Poems (2005)

Δοκίμια-¶ρθρα

- In Search of Our Mothers' Gardens: Womanist Prose (1983)
- Warrior Marks (1993)
- The Same River Twice: Honoring the Difficult (1996)
- Anything We Love Can Be Saved: A Writer's Activism (1997)
- Go Girl!: The Black Woman's Book of Travel And Adventure (1997)
- Pema Chodron and Alice Walker in Conversation (1999)
- Sent By Earth: A Message from the Grandmother Spirit After the Bombing of the World Trade Center And Pentagon (2001)

Βιβλιογραφία στα Ελληνικά

- Walker, Alice. Καθημερινής χρήσης : Διήγημα / ¶λις Γουόκερ • μετάφραση Βάνια Σύρμου - Βεκρή. - 1η έκδ. - Αθήνα : Μπιλιέτο, 2004.
- Walker, Alice. Το πορφυφό χρώμα / ¶λις Γουόκερ •Αθήνα : εκδ. Λιβάνη, 1983. -

Πηγή: Wikipedia

εισάγετε την κριτική σας

10 Φεβρουαρίου

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ (Bertolt Brecht, 10 Φεβρουαρίου 1898 - 14 Αυγούστου 1956) ήταν Γερμανός κομμουνιστής, δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής του 20 αιώνα.

Αναφορές στην ομοφυλοφιλική επιθυμία μπορούν να βρεθούν μόνο στα πρώτα έργα του και, σ’ αυτά η ομοφυλοφιλία είναι καλυμμένη με αμφισημίες, ενώ δεν λείπουν οι αναφορές σε σχέσεις κυριαρχίας και σαδομαζοχισμού.

Ο μελετητής Eric Bentley, σημειώνει ότι «ο Μπρεχτ στα σίγουρα δεν ήταν ποιητής της γκέι απελευθέρωσης, ωστόσο σε ένα από τα πρώτα του διηγήματα, το Bargan läßt es sein (1921), καθώς και στο ποίημα, Ballade vor der Freundschaft (1920), είναι εμφανείς οι αναφορές».

Γεννήθηκε το 1898 στο ¶ουγκσμπουργκ της Βαυαρίας και πέθανε το 1956 στο Βερολίνο. Η μητέρα του ήταν Προτεστάντισα και ο πατέρας του Καθολικός διευθυντής εταιρίας χάρτου. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, επιστρατεύεται σαν νοσοκόμος και υπηρετεί στον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο αρχίζει να γράφει ποιήματα και θεατρικά.

Κατά την διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, συνάντησε και δούλεψε με τον συνθέτη Χανς Έισλερ και ανέπτυξαν φιλία ζωής. Γνώρισε και την Ελεν Βέιγγελ, την δεύτερη γυναίκα του που τον συνόδεψε αργότερα στην εξορία μέχρι το τέλος της ζωής του. Η πρώτη του συλλογή ποιημάτων Hauspostille, κέρδισε βραβείο.

Το 1922 παντρεύτηκε την τραγουδίστρια της όπερας Μαριάν Ζόφ. Η κόρη τους Ανν Χιόμπ γεννήθηκε ένα χρόνο μετά. Το 1923 προσλήφθηκε βοηθός σκηνοθέτη στο Γερμανικό Θέατρο του Βερολίνου υπό τη διεύθυνση του Μαξ Ράινχαρτ. ¶ρχισε να φοιτά στη Μαρξιστική Εργατική Σχολή και μελέτησε διαλεκτικό υλισμό. Το 1930 παντρεύτηκε την Ελεν Βέιγγελ που του είχε χαρίσει ήδη ένα γιο. Στην συνέχεια απέκτησαν και μια κόρη.

Η προσαρμογή της Όπερας των ζητιάνων του Τζον Γκαίυ με το όνομα Η Όπερα της Πεντάρας (Die Dreigroschenoper) σε στίχους του Μπερτολτ Μπρεχτ και μουσική Κουρτ Βάιλ προκάλεσε ίσθηση στο Βερολίνο και ο αντίκτυπος του επηρέασε την παγκόσμια σκηνή Μιούζικαλ. Στην όπερα αυτή ο Μπρεχτ στυλίτευαι την καθως πρέπει Βερολινέζικη αστική τάξη που πρόσαπτε στο προλετάριάτο έλλειψη ηθικής.

Μετά την άνοδο του ναζισμού αυτοεξορίστηκε μέχρι το έτος 1948. Έζησε στην Ελβετία, τη Δανία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία και τις ΗΠΑ. Στη Μόσχα εξέδωσε σε συνεργασία με άλλους Γερμανούς συγγραφείς το περιοδικό «Ντας Βορτ». Στην Αμερική, όπου έζησε το κύριο μέρος της ζωής του, δέχθηκε έντονες διώξεις από το Μακαρθικό καθεστώς.

Μετά το τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και μαζί με την Ε. Βάιγκελ ίδρυσαν (1949) το Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Το 1950 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Τεχνών. Τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο της ΛΓΔ το 1951 και με το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη το 1954.

Τα έργα του αρχικά χαρακτηρίζονται από πνεύμα καταδίκης του πολέμου και του μιλιταρισμού ενώ στη συνέχεια παρατηρείται μια αποφασιστική στροφή στη σκέψη και τη ζωή του, που εμπνέεται από τη μαρξιστική φιλοσοφία. Σημαντική ώθηση στη σχέση του με την εργατική τάξη και το κίνημά της έδωσε η μαζική εξαθλίωση που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1920 και η νέα ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στη Γερμανία.

Η παγκοσμιότητα του έργου του αναγνωρίστηκε ευρέως μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Τα έργα του κλείνουν μέσα τους μια διάρκεια καθώς αναδεικνύουν την ανθρώπινη υπόσταση. Έτσι, όχι μόνο δεν καταλύθηκαν από το χρόνο αλλά τώρα προβάλλονται και τιμούνται περισσότερο παρά ποτέ.

Σπουδαιότερα έργα του είναι ο Κύκλος με τη κιμωλία, Η όπερα της πεντάρας, Ο καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν, Η άνοδος του Αρθούρου Ουί. Παράλληλα έγραψε εκατοντάδες ποιήματα που αντανακλούν τη σταδιακή μεταστροφή του προς τη μαρξιστική-λενινιστική φιλοσοφία. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι: ¶κουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε, Εγκώμιο στη μάθηση, Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου, Αυτό θέλω να τους πω, Να καταπολεμάτε το πρωτόγονο, Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ, Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου, Εγκώμιο στον κομμουνισμό, Εγκώμιο στη Διαλεκτική.

Ένα μικρό φωτογραφικό αφιέρωμα στον Μπ. Μπρεχτ:

Θεατρικά

- Baal
- Trommeln in der Nacht
- Im Dickicht der Städte
- Leben Eduards des Zweiten von England
- Mann ist Mann
- Η όπερα της πεντάρας
- Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Opernlibretto)
- Der Ozeanflug, ή Der Lindberghflug, ή Der Flug der Lindberghs
- Das Badener Lehrstück vom Einverständnis, ή Lehrstück
- Der Jasager. Der Neinsager (Opernlibretti/Lehrstücke [Schuloper])
- Die Maßnahme (Lehrstück)
- Die heilige Johanna der Schlachthöfe
- Die Ausnahme und die Regel (Lehrstück)
- Die Mutter
- Die Rundköpfe und die Spitzköpfe
- Die Horatier und die Kuriatier (Lehrstück)
- Furcht und Elend des Dritten Reiches
- Η ζωή του Γαλιλαίου (Leben des Galilei)
- Μάνα Κουράγιο
- Das Verhör des Lukullus, ή Lukullus vor Gericht, ή Die Verurteilung des Lukullus (Hörspiel, später Opernlibretto)
- Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν
- Herr Puntila und sein Knecht Matti
- Η άνοδος του Αρθούρου Ουί
- Die Gesichte der Simone Machard, ή Die Stimmen
- Schweyk im Zweiten Weltkrieg
- Ο κύκλος με την κιμωλία
- Die Tage der Commune
- Turandot oder Der Kongreß der Weißwäscher
- Επεξεργασία της Αντιγόνης
- Επεξεργασία του Κοριολάνου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Πηγή: Wikipedia, Glbtq.Com

Βιβλιογραφία στα Ελληνικά

- Brecht, Bertolt. Μπαλάντα για τη Μαρία : Νέα ποικίλη ωραιοτάτη οκτώηχος / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Γιώργος Κοροπούλης. - 1η έκδ. - Αθήνα : Ύψιλον, 2006.
- Brecht, Bertolt. Για τη φιλοσοφία και το μαρξισμό / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Βεργωτής, Βασίλης. - 1η έκδ. - Αθήνα : Στοχαστής, 2006.
- Brecht, Bertolt. Ο κύκλος με την κιμωλία / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Κώστας Μιλτιάδης • εικονογράφηση Χρήστος Ν. Θεοφίλης. - Αθήνα : Κοροντζής, 2006.
- Brecht, Bertolt. Οι μέρες της Κομμούνας / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Στάθη Ιω. Δρομάζου. - Αθήνα : Ηριδανός, 2005.
- Brecht, Bertolt. Σάουνα και συνουσία : Και άλλα τριάντα ποικίλης φύσεως ερωτικά σονέττα / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής. - 1η έκδ. - Αθήνα : Ύψιλον, 2005.
- Brecht, Bertolt. Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια : Πολιτικά κείμενα / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Βασίλης Βεργωτής. - 1η έκδ. - Αθήνα : Στοχαστής, 2005.
- Brecht, Bertolt. Στη ζούγκλα των πόλεων / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Στάθη Ιω. Δρομάζου. - Αθήνα : Ηριδανός, 2005.
- Brecht, Bertolt. Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Ελένη Καλκάνη. - Αθήνα : Δαμιανός, 2004.
- Brecht, Bertolt. Οι διάλογοι από την αγορά χαλκού / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Αντώνης Γλυτζουρής , Θωμαή Σαρηγιάννη. - Αθήνα : Δωδώνη, 2000.
- Brecht, Bertolt. Η ζωή του Γαλιλαίου / Bertolt Brecht • μετάφραση Σπύρος Α. Ευαγγελάτος. - Αθήνα : Ερμής, 2000.
- Brecht, Bertolt. Η αποπλάνηση των αγγέλων : Ερωτικά ποιήματα και τραγούδια / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Γιώργος Βελουδής. - Αθήνα : Δωδώνη, 1998.
- Brecht, Bertolt. Η χαζή γυναίκα και άλλες ιστορίες / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Νάντια Βαλαβάνη. - Αθήνα : Καστανιώτη, 1997.
- Brecht, Bertolt. Ιστορίες του κυρίου Κόινερ / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Γιώργος Βελουδής. - 1η έκδ. - Αθήνα : Πατάκη, 1996.
- Brecht, Bertolt. Αντιγόνη / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Αλέξης Σολομός. - Αθήνα : Δωδώνη, 1995.
- Brecht, Bertolt. Η όπερα της πεντάρας / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Σωτηρία Ματζίρη. - Αθήνα : Δωδώνη, 1995.
- Brecht, Bertolt. Το μυθιστόρημα της πεντάρας / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Δ. Διβάρη. - Αθήνα : Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός, 1995.
- Brecht, Bertolt. Διόρθωση παλιών μύθων και άλλες ιστορίες / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Νάντια Βαλαβάνη. - Αθήνα : Καστανιώτη, 1993.
- Brecht, Bertolt. Ποιήματα / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Νάντια Βαλαβάνη. - 4η έκδ. - Αθήνα : Σύγχρονη Εποχή, 1992.
- Brecht, Bertolt. ¶ντρας για άντρα / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Παναγιώτης Σκούφης. - Αθήνα : Θεμέλιο, 1989.
- Brecht, Bertolt. Ιστορίες / Μπέρτολτ Μπρεχτ • μετάφραση Γιώργος Κώνστας. - Αθήνα : Ζαχαρόπουλος Σ. Ι., 1988.

Πηγή: Biblionet.Gr

Η σοπράνο Tiziana Sojat, τραγουδά "Nanna's Lied" (Kurt Weill/Bertolt Brecht):

εισάγετε την κριτική σας

επόμενα >>

ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ - COLOURFUL PLANET: Ε. Αντωνιάδου 6, Πεδίον ¶ρεως ΑΘΗΝΑ Τ.Κ. 10434 - Τηλ. 210 8826600, 8826605 Fax 210 8826898