ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Τα κείμενα που δεν αναφέρονται οι πηγές, προέρχονται κυρίως από μεταφράσεις από τον ιστότοπο http://www.glbtq.com/, από την on-line βιβλιοθήκη Wikipedia και το 365Gay.Com.

εισάγετε την κριτική σας

31 Οκτωβρίου

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (31 Οκτωβρίου, 1888 – 7 Ιανουαρίου, 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου.

Μονάκριβο βλαστάρι του Λεωνίδα, στρατιωτικού και για κάποιο διάστημα, Υπουργού των Στρατιωτικών, και της Βασιλικής Παπαδοπούλου (το γένος Ραζηκότσικα). Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1888, στην Αθήνα (οδός Ευριπίδου). Από μικρός έλαβε τη καλύτερη μόρφωση, πιάνο, γαλλικά κι από μικρός επίσης, έδειξε κλίση στα καλλιτεχνικά (μουσική, θέατρο και γράψιμο), κάτι σα παιδί-θαύμα.

Βέβαια το 1905 γράφτηκε στη Νομική, ενώ δε σταματά να γράφει ποιήματα, πεζά αλλά και κάποιες απόπειρες θεατρικών. Μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο (1906) κι έπειτα γνωρίστηκε κι ανέπτυξε μακρόχρονη φιλία, με τον 'Αγγελο Σικελιανό (1908).

Το 1910 και το 1914, προκάλεσε, τη πρώτη φορά γράφοντας ποίημα με τη ...τολμηρή για την εποχή, φράση: "...κι έπινα μεσ' απ' τα χείλη σου" και τη δεύτερη, δημοσιεύοντας ένα "Μανιφέστο" για τους στενόμυαλους της τέχνης. Το 1916 συντάσσεται με το βενιζελικό πατέρα του στο κίνημα και κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός-διερμηνέας. Πηγαίνει και στην Αίγυπτο, όπου συναντά τον Κωνσταντίνο Καβάφη, συνεχίζει τη νυχτερινή του δραστηριότητα -που του 'χεν επιφέρει το παρατσούκλι "νυχτερίδα"- και μπαίνει πρώτη φορά σε χασισοποτείο.

Το 1918 επιστρέφει στην Αθήνα, ως διερμήνεας πάντα του στρατού κι οργανώνει καλύτερα τη νυχτερινή του ζωή. Παράλληλα γράφει σ' ένα σωρό περιοδικά. Ωστόσο η περίοδος παρακμής του αρχίζει από το 1937, με το θάνατο της μητέρας του που την υπεραγαπούσε, σε συνδυασμό με την οικονομική εξαθλίωση, μετέπειτα, του πολέμου και της κατοχής και την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά, σκορπίζουνε στους ανέμους, τα περιουσιακά του στοιχεία, μαζί κι αυτή τη μεγάλη αγαπημένη του βιβλιοθήκη. Τελικό χτύπημα είναι κι ο θάνατος του πατέρα του, το 1941 και τελικά, αφού κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα, δίνει τέλος στη ζωή του το 1944, στις 8 Γενάρη.

Έτσι άδοξα έφυγεν ο ομοφυλόφιλος "Δανδής" ο τρυφερός άνθρωπος, με την ερωτική επιλογή προς το ίδιο φύλο κι εραστής των τεχνητών παραδείσων. Νεορομαντικός κι εφάμιλλος των Ρώμου Φιλύρα, Κώστα Ουράνη, Κώστα Καρυωτάκη, Τέλλο 'Αγρα (1899-1944) κι άλλους πολλούς. Υπήρξεν όμορφος σικάτος, πάντα κομψός, καλοντυμένος και κυρίως τρυφερός και γλυκύτατος άνθρωπος!

¶ρχισε την συγγραφή και έκδοση ποιημάτων από ένδεκα χρονών. Ο πατέρας του, επίσης ποιητής έγινε υπουργός των εξωτερικών το [1909]]. Το 1907 ίδρυσε το περιοδικό Ηγησώ, το οποίο εκτύπωνε και τα έργα του. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και το 1909 πήρε δίπλωμα νομικής. Πήγε δυο φορές στρατιώτης. Το 1909 και ύστερα το 1912 στους βαλκανικούς πολέμους. Η πρώτη του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939.

Πηγή :Wikipedia

Το κινηματογραφικό έργο Μετέωρο και σκιά (1985) σε σκηνοθεσία Τάκη Σπετσιώτη βασίζεται στην ζωή του.

εισάγετε την κριτική σας

30 Οκτωβρίου

Abbéma, Louise

H Louise Abbéma υπήρξε σπουδαία ιμπρεσιονίστρια ζωγράφος, χαράκτρια, γλύπτης και συγγραφέας. Απ’ τις πιο σημαντικές γυναικείες προσωπικότητες της εποχής της συνεργαζόταν με το Gazette des Beaux-Arts and L'Art.

Τα έργα της για τα οποία είναι πιο γνωστή είναι οι προσωπογραφίες, ενώ υπήρξε ερωμένη της Sarah Bernhardt.

Γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1858 στην πόλη Etampes της Γαλλίας εγγονή της ηθοποιού Mlle Contat. Μεγάλωσε σε αριστοκρατική οικογένεια και από μικρή έδειξε το ενδιαφέρον της για την τέχνη. Η ίδια ομολογεί στα γραπτά της ότι η λεσβία ζωγράφος Rosa Bonheur, ήταν αυτή που την ενέπνευσε ως καλλιτέχνη.

Ξεκινά να σπουδάζει ζωγραφική από πολλή μικρή ηλικία και στα δώδεκα παρουσιάζει ολοκληρωμένους πίνακες. Γνωρίζει την λεσβία ηθοποιό Sarah Bernhardt πέντε χρόνια αργότερα, την ζωγραφίζει και το πορτραίτο αυτό εκτίθεται στο Paris Salon des Artistes Français το 1876 μετά από πρόταση του Carolus-Duran. Το πορτραίτο αυτό της άνοιξε την πόρτα της αναγνωρισιμότητας.

Λίγο αργότερα φτιάχνει μπρούτζινο γλυπτό που απεικονίζει την Sarah Bernhardt το οποίο εκθέτει το 1878. Παράλληλα εκθέτει και άλλα γλυπτά και χαρακτικά στο Salon.

Ο δεσμός της με την Bernhardt γίνεται ολοένα και πιο δυνατός και η ίδια δεν κρύβει την χαρά της. Αργότερα εκθέτει πορτραίτα του ινστρούκτορά της Carolus-Duran και του αρχιτέκτονα Charles Garnier, του Ferdinand de Lesseps και πολλών ακόμη.

Ένα από τα πιο γνωστά της έργα είναι το Déjeuner dans la serre, έργο που την κατατάσσει πλέον στους ιμπρεσιονιστές. Λαμβάνει τιμητικές διακρίσεις και έργα της εκτίθενται σε πολλές γκαλερί ανά τον κόσμο. Πεθαίνει το 1927, σε ηλικία 69 ετών.

Πηγή : Glbtq.Com

εισάγετε την κριτική σας

29 Οκτωβρίου

Andrei Petrovich Ryabushkin

Ο Andrei Petrovich Ryabushkin γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1861 και υπήρξε από τους πιο γνωστούς Ρώσους ζωγράφους. Γεννήθηκε στην πόλη Stanichnaya sloboda, Borisoglebskiy σε οικογένεια που αγαπούσε τη ζωγραφική. Ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδερφός του ήταν εικονογράφοι. Ξεκίνησε να τους βοηθά εξασκώντας το δικό του ταλέντο από τα νεανικά του χρόνια.

Στα δεκα-τέσσερα χρόνια του μένει ορφανός. Σπούδασε στην Σχολή Ζωγραφικής, Γλυπτικής και αρχιτεκτονικής της Μόσχας, ενώ τα καλοκαίρια του επέστρεφε στον τόπο καταγωγής του ζωγραφίζοντας νεαρά αγόρια από τα οποία αντλούσε την έμπνευσή του. Δίσταζε ωστόσο να ανοιχτεί και να αποκαλύψει τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, πράγμα που το έκανε όταν επέστρεφε στην Μόσχα, πάντα διακριτικά.

Στην σχολή του όπου έμεινε επτά χρόνια ήταν ο πιο νεαρός φοιτητής παίρνοντας μαθήματα από τους Vasily Perov και Illarion Pryanishnikov.

Η πρώτη του δουλειά ήταν το Peasant Wedding το οποίο αγοράστηκε από τον Pavel Tretyakov το 1880. Συνδέεται μαζί του και μετά το θάνατο του Vasiliy Perov μετακομίζει στην Αγία Πετρούπολη του 1882 όπου παίρνει επιπλέον μαθήματα στην σχολή Imperial Academy of Arts από τον Pavel Chistyakov.

Δεν μένει ευχαριστημένος από τις σπουδές του, όμως περνά αρκετό καιρό στην βιβλιοθήκη και ζωγραφίζει στους δρόμους. Τελειώνει τις σπουδές του το 1892. Τα πιο γνωστά του έργα είναι τα Descent from the Cross, Grand Duke, και πολλά ακόμη.

Παίρνει μέρος στις εκθέσεις Peredvizhniki τις χρονιές 1890, 1892 και 1894. Κατά την επόμενη δεκαετία ζει και εργάζεται με τον στενό του φίλου V.F. Tymenev. Το 1903 παθαίνει φυματίωση και μετακομίζει στην Ελβετία για θεραπεία. Πεθαίνει στις 27 Απριλίου του 1904.

Πηγή :Wikipedia, Glbtq.Com

εισάγετε την κριτική σας

28 Οκτωβρίου

Φράνσις Μπέικον

Γεννημένος στο Δουβλίνο στις 28 Οκτωβρίου του 1909, ο Φράνσις Μπέικον ήταν γιος του εκπαιδευτή αλόγων Εντουαρντ Αντονι Μόρτιμερ Μπέικον και της Κριστίν Γουίνιφρεντ Φερθ. Καθ' ότι ο νεαρός Φράνσις έπασχε από άσθμα, δεν πήγαινε σε κανονικό σχολείο αλλά έκανε μαθήματα στο σπίτι με τον ιερέα της ενορίας.

Κάποια ημέρα τού 1926 ο Φράνσις είχε την ιδέα να φορέσει τα εσώρουχα της μητέρας του. Ο πατέρας του, έξαλλος, τον έδιωξε από το σπίτι. Εκεί αποδίδεται η μεγάλη αγάπη του Μπέικον για τα ταξίδια και την περιπλάνηση καθώς και η φιλοδοξία ζωής που είχε διατυπώσει ως νέος: «Στη ζωή μου θέλω να μην κάνω τίποτε!».

Ο Μπέικον ταξίδεψε στο Βερολίνο και στο Παρίσι προτού εγκατασταθεί στο Λονδίνο το 1928. Εργάστηκε ως διακοσμητής εσωτερικών χώρων και, μολονότι δεν είχε λάβει την παραμικρή εκπαίδευση ως καλλιτέχνης, άρχισε να ζωγραφίζει.

Τη ζωγραφική την εξασκούσε χωρίς αναγνώριση (παρ' ότι είχε λάβει μέρος σε μια έκθεση, το 1937, στην Agnew's Gallery) ως τον Απρίλιο του 1945. Οι «Τρεις σπουδές για φιγούρες στη βάση μιας σταύρωσης» τον έκαναν διάσημο σχεδόν αμέσως.

Το ώριμο ύφος του Φράνσις Μπέικον άρχισε να εμφανίζεται το 1949 με τη σειρά μελετών που φιλοτέχνησε βασισμένος στον «Πάπα Ιννοκέντιο Ι'» του Ντιέγκο Βελάσκεθ. Πολλοί πίνακες της περιόδου 1949-1960 είναι βασισμένοι σε έργα άλλων καλλιτεχνών. Τα γνωστότερα παραδείγματα είναι η «Νταντά που ουρλιάζει» από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Σεργκέι Αϊζενσταϊν και οι μελέτες από τις φωτογραφίες του Εντουαρντ Μάιμπριτζ.

Οι περισσότεροι πίνακες του Μπέικον απεικονίζουν μορφές απομονωμένες σε φωτεινά δωμάτια. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την ανθρώπινη μορφή και η επιμονή του στη μετάδοση συναισθημάτων, όπως ο θυμός, η φρίκη και η απομόνωση, τον έχουν καταστήσει έναν από τους πιο ιδιότυπους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.

Μπορεί άλλοι να λατρεύουν τα έργα του και άλλοι να μην αντέχουν να τα βλέπουν, κανένας όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Φράνσις Μπέικον εικονογράφησε με διεισδυτική τόλμη αυτόν τον τρομερό αιώνα. Η λάμψη της σημαντικής καλλιτεχνικής παραγωγής τού Μπέικον έρχεται σε δραματική αντίθεση με την πίεση που ένιωθε στην προσωπική του ζωή.

Βασανισμένος από τον αλκοολισμό που ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει και από την αυτοκτονία του αδελφικού του φίλου Τζορτζ Ντάιερ, ο Φράνσις Μπέικον πέθανε στη Μαδρίτη το 1992.

Οι λιγοστές αυτές βιογραφικές πληροφορίες σκιαγραφούν μια ζωή τρικυμιώδη, που παραπέμπει σε κάποιο βαθμό στο πρότυπο του παρακμιακού δημιουργού - όπως το ξέρουμε από εμβληματικές περιπτώσεις αυτοκαταστροφικών ποιητών. Και το θέμα είναι πως βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος με το κλίμα που αναδύεται από το έργο του.

Είναι προφανές πως ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία στο βίο του, στη ζωγραφική του και στην οργανική τους σχέση, ήταν το ερωτικό˙ κι αξίζει να δούμε πως εκφράζεται η φιλομόφυλη, η queer ταυτότητα στον καλλιτέχνη Μπέικον. Χωρίς αμφιβολία, τα χρώματά της είναι μελανά. Οι ερωτικοί του πίνακες, όπως μας είπε και ο Emmanuel Cooper, μοιάζουν να ξεπηδούν όχι από ρομαντική ταινία, ούτε από ονείρωξη, μα από εφιάλτη, έως κι από σκηνή βιασμού. Η σαρκική συνεύρεση παραπέμπει πιο πολύ σε πάλη - εξάλλου ένα χαρακτηριστικό μοτίβο το εμπνεύστηκε από μια σπουδή δυο γυμνών παλαιστών του φωτογράφο του δέκατου ένατου αιώνα Eadweard Muybridge.

Το γυμνό ανδρικό σώμα είναι παραμορφωμένο, κατακερματισμένο, μοιάζει να βασανίζεται. Ο χώρος που είναι τοποθετημένο, γυμνός, άδειος και ακαθόριστος, μοιάζει μαζί με φυλακή και με αχανή έρημο˙ κάποτε περιβάλλεται από κάτι που μοιάζει με κάγκελα, κάποτε παραπέμπει σε τουαλέτα μέσω ενός νιπτήρα ή μιας λεκάνης.

Κράτησε αποστάσεις με το γκέι κίνημα, ενώ είχε πει σε συνέντευξή του:

(Ο Μπέικον) μου είπε ότι είχε καταλήξει πως η ομοφυλοφιλία ήταν μια συμφορά, πως κάποια στιγμή στη ζωή του τον είχε μετατρέψει σε απατεώνα/λωποδύτη. Το ότι είχε καταλήξει απατεώνας, όχι το σεξ, ήταν λόγος για ντροπή… (συνέντευξη του Μπέϊκον στον Cooper).

Πέρα απ’ αυτό, αν σύμφωνα με τον ίδιο “η ζωγραφική του είναι αναπαράσταση της ζωής του”, το υλικό που είχε να αναπαραστήσει ήταν γεμάτο αστάθεια, βία, οδύνη και παρακμή. Πόσο φωτεινή θα περίμενε κανείς να ζωγραφίσει την ομοφυλοφιλία του το θηλυπρεπές αγόρι που εκδιώχθηκε από έναν αυταρχικό πατέρα; Ή ας πάρουμε τους εραστές του. Με όλους σχεδόν η συνύπαρξή του ήταν πολυκύμαντη. Ένας από τους πιο μακροχρόνιους ήταν ο George Dyer, ένας πρώην λωποδύτης που βγήκε από το περιθωριο με τον Μπέικον, μα ποτέ δεν ένιωσε άνετα στο κοσμικό του περιβάλλον. Αυτοκτόνησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου έμεναν μαζί, παίρνοντας υπερβολική ποσότητα βαρβιτουρικών, την παραμονή της αναδρομικής του Μπέικον στο Beaubourg κι ενώ εκείνος ήταν απασχολημένος με τις προετοιμασίες της.

Θα είναι όμως λάθος αν απολυτοποιήσουμε το ερωτικό στοιχείο στην προσέγγιση της ζωγραφικής του Μπέικον. Το θεματικό περιεχόμενό της δεν ήταν μόνο ερωτικό, η ζωή του δεν ήταν μόνο έρωτας. Η βίαιη, αγωνιώδης του τεχνοτροπία αφορά το σύνολο της εικονοποιίας του, και εξωτερίκευσε το σύνολο του εσωτερικού του κόσμου, που δεν περιοριζόταν στο βίωμα του έρωτα.

(Πηγές: αποσπάσματα από το άρθρο του μπλογκ http://desiderius82.wordpress.com/ και από απόσπασμα από σχετικό άρθρο του Βήματος.

Δείτε ένα 9-λεπτο ντοκυμαντέρ πάνω στο έργο του μεγάλου δημιουργού.

εισάγετε την κριτική σας

27 Οκτωβρίου

Arnold, June

H June Arnold υπήρξε γνωστή φεμινίστρια και λεσβία συγγραφέας νουβελών, καθώς επίσης και εκδότρια. Το πραγματικό της όνομα ήταν June Fairfax Davis και γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1926 στο Houston του Texas.

Τα πρώτα παιδικά και εφηβικά της χρόνια ήταν αρκετά περιορισμένα, ενώ οι σπουδές της στο Vassar College (απ’ το οποίο αποφοίτησε) ήταν πιο πολύ για εκείνη αγγαρεία. Ωστόσο αργότερα συνεχίζει σπουδές στο Πανεπιστήμιο Rice, από το οποίο πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην αγγλική λογοτεχνία.

Όπως αρκετές γυναίκες της εποχής της, λίγο μετά της σπουδές της παντρεύεται, με τον συμφοιτητή της Gilbert Harrington Arnold, με τον οποίο αποκτά τέσσερα παιδιά. Το 1950 όμως ο γάμος διαλύεται και μετακομίζει στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης. Ζει την έντονη ζωή του Greenwich Village, ανοικτά πλέον ως φεμινίστρια και λεσβία.

Η πρώτη της νουβέλα εκδίδεται το 1966 και λέγεται Applesauce. Την ίδια εποχή γνωρίζει την σύντροφό της, Parke Bowman, μαζί με την οποία μετακομίζει στο Vermont, όπου εκεί γνωρίζει την συγγραφέας Bertha Harris και την φεμινίστρια Charlotte Bunch. Μαζί του ιδρύει τον εκδοτικό οίκο Daughters Inc., Press το 1973, τον πρώτο εκδοτικό οίκο στην αμερική που δεδηλωμένα εκδίδει φεμινιστικά και λεσβιακά βιβλία.

Το πιο γνωστά ίσως εξ αυτών είναι το βιβλίο της Rita Mae Brown, Rubyfruit Jungle (1973), καθώς και το Lover (1976), της Bertha Harris.

Δεν εγκαταλείπει όμως την συγγραφική της δραστηριότητα και το 1973 εκδίδει το The Cook and the Carpenter, ενώ αργότερα το Sister Gin (1975), το πιο γνωστό της έργο.

Διοργανώνει το πρώτο συνέδριο φεμινιστριών γυναικών που ασχολούνται με τις εκδόσεις τον Αύγουστο του 1976. Δυστυχώς όμως το 1978 ο εκδοτικός οίκος κηρύσσει πτώχευση. Εκείνη όμως δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει την συγγραφική της δουλειά. Επόμενος σταθμός το βιβλίο Baby Houston (1987), το οποίο εκδίδεται λίγο αργότερα από τον θάνατό της από καρκίνο σε ηλικία μόλις πενήντα πέντε ετών.

Πηγή :Wikipedia, Glbtq.Com

Για την June Arnold μπορείτε επίσης να διαβάσετε εκτενείς αναφορές στο βιβλίο "Ιστορία της Σύγχρονης Ομο-ερωτικής λογοτεχνίας" (εκδ. Πολύχρωμος Πλανήτης, 2007).

εισάγετε την κριτική σας

26 Οκτωβρίου

Mars-Jones, Adam

O Adam Mars-Jones είναι συγγραφέας και ανθολόγος νουβελών αλλά και μυθιστορημάτων γκέι θεματολογίας. Τον απασχόλησε επίσης το θέμα του AIDS.

Γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1954 στο Λονδίνο. Η μητέρα του ήταν δικηγόρος και ο πατέρας του δικαστής. Πήρε εκπαίδευση στο σχολείο του Westminster και στο πανεπιστήμιο του Cambridge. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως δημοσιογράφος στην London Independent.

Το πρώτο του έργο που είχε αξιοσημείωτη επιτυχία ήταν το Lantern Lectures (1981), το οποίο αποτελείται από τρεις νουβέλες μεταμοντέρνας γραφής. Αργότερα ανθολογεί το Mae West Is Dead (1983), το οποίο είναι συλλογή μικρών γκέι και λεσβιακών ιστοριών αμερικάνων και βρετανών συγγραφέων. Από το 1986 τον απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα του AIDS και το 1987 γράφει μαζί με τον Έντμουντ Γουάϊτ το The Darker Proof: Stories from a Crisis (1987) και αργότερα την συλλογή Monopolies of Loss (1992), ενώ ακολουθεί το The Waters of Thirst (1993).

Πηγή :Wikipedia, Glbtq.Com

εισάγετε την κριτική σας

25 Οκτωβρίου

Cahun, Claude

Η Claude Cahun υπήρξε γνωστή φωτογράφος, συγγραφέας και μεταφράστρια, γνωστή πιο πολύ για τις φωτογραφίες-πορτραίτα της. Η Cahun γεννήθηκε με το όνομα Lucy Renée Mathilde Schwob στις 25 Οκτωβρίου του 1894 στην Nantes της Γαλλίας σε μία γαλλο-εβραϊκή οικογένεια. Σπούδασε στην Οξφόρδη (1907-1908) και στη Σορβόνη (1914).

Ασχολήθηκε με το έργο του Όσκαρ Γουάιλδ και έγραψε μια μελέτη γι’ αυτό, ενώ μετέφρασε στα γαλλικά μέρος της εργασίας του σεξολόγου Havelock Ellis.

Όταν η Cahun ήταν δώδεκα ετών οι γονείς της χώρισαν και όταν ο πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε έκανε δεσμό με την κόρη της μητριάς της. Δεσμός ο οποίος θα την συντρόφευε μέχρι το 1930.

Έγραψε αρκετά άρθρα στο θέμα της σεξουαλικότητας για λογαριασμό αρκετών περιοδικών. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν το περιοδικό L'Amitié το οποίο ήταν ομοφυλοφιλική επιθεώρηση. Εργάζεται παράλληλα ως φωτογράφος, ενώ από το 1930 και μετά ενεργοποιείται στο κίνημα των σουρεαλιστών. Το 1937 μετακομίζει με την σύντροφό της Malherbe στο βρετανικό νησί Jersey. Όταν οι Γερμανοί κατακτούν το νησί, το 1940, συνεργάζεται με την αντίσταση και το 1944 όταν η Γκεστάπο εισβάλει στο σπίτι της, βρίσκει γυμνές ερωτικές φωτογραφίες την καταδικάζει σε θάνατο μαζί με την σύντροφό της. Η ποινή δεν εκτελείται όμως, και το 1945 απελευθερώνονται. Η Cahun θα παραμείνει στο Jersey, ως το θάνατό της στις 8 Δεκεμβρίου του 1954

Πηγή :Wikipedia, Glbtq.Com

εισάγετε την κριτική σας

24 Οκτωβρίου

Moss Hart

O Moss Hart υπήρξε σκηνοθέτης και συγγραφέας σεναρίων του οποίου τα έργα είχαν εμπορική επιτυχία και αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του, υπέφερε από κατάθλιψη και από εσωτερικευμένα συναισθηματικά προβλήματα που αφορούσαν τον σεξουαλικό προσανατολισμό του.

Ο Moss Hart γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1904 σε μια γειτονιά της 105ης οδού της Νέας Υόρκης σε μία αρκετά φτωχή οικογένεια. Στα παιδικά του χρόνια ήταν κυρίως υπό την αυστηρή επίβλεψη του παππού του Barnett Solomon, ο οποίος ήταν το «μαύρο πρόβατο» μιας αγγλο-εβραϊκής οικογένειας, θείος του ανοικτά ομοφυλόφιλου συμβολιστή ζωγράφου Simeon Solomon.

Στα εφηβικά χρόνια του, ο ίδιος περιγράφει ότι είχε το στυλ της θηλυπρεπούς «αδερφής», ενώ απέφευγε τα δημόσια και απομονωνόταν. Τον Οκτώβριο του 1919, εγκαταλείπει το σχολείο για να εργαστεί και να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.

Το 1922 γράφει το πρώτο θεατρικό του έργο και το 1923 το πουλά στον παραγωγό Louis Burston. Το όνομα του θεατρικού ήταν Oscar Wilde. Το μόνο αντίτυπο του χειρόγραφού του έργου καταστρέφεται όταν ο Burston απεβίωσε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα

Το 1923 συνεργάζεται με τον παραγωγό George Pitou και το 1924 γράφει το The Beloved Bandit μαζί με τον Eddie Eliscu ο οποίος πείθει τον Pitou να ανεβάσει το έργο στο Rochester και στο Chicago. Μετά το 1925 δυσκολεύεται να βρει εργασία, παρ’ όλα αυτά όμως κάνει αρκετούς νέους φίλους, όπως ο Lester Sweyd, πρώην χορευτής και νυν λογοτεχνικός ατζέντης με τον οποίο συνδέεται ερωτικά. Με την ενθάρρυνση του συντρόφου του συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο του, και το 1926 ανεβάζει αναθεωρημένο του έργο του Eugene O'Neill, The Emperor Jones, στο οποίο τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Charles Gilpin, με τον οποίο γίνονται στενοί φίλοι. Ακολουθούν τα επόμενα χρόνια οι μεγάλες του επιτυχίες, όπως τα You Can't Take It with You (1936), The Man Who Came to Dinner (1938). Σε συνεργασία με τους Irving Berlin, Ira Gershwin, και άλλους παρουσιάζει τα Thousands Cheer (1933) και Lady in the Dark (1941). Επίσης γράφει αρκετά δραματικά έργα και κωμωδίες για το θέατρο και τον κινηματογράφο, με ποιό γνωστό το My Fair Lady (1956). Συνεργάζεται με τον Kaufman, με τον οποίο είναι και εραστές.

. Πεθαίνει το 1961 από ανακοπή καρδιάς στο Palm Springs της California.

εισάγετε την κριτική σας

23 Οκτωβρίου

Μάνος Χατζιδάκις

Ο Μάνος Χατζιδάκις (23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Το έργο του θεωρείται πως συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική και περιλαμβάνει δεκάδες ηχογραφήσεις πολλές από τις οποίες αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικές.

Πολεμήθηκε από μερίδα του τύπου όταν δεν δίστασε να πει ότι «όλοι οι μεγάλοι άντρες της ιστορίας υπήρξαν ή αριστεροί ή ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως αριστερός δεν υπήρξα». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή.

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη, γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι και της Αλίκης Αρβανιτίδου. Σύμφωνα με τον ίδιο κληρονόμησε από τη μητέρα του «όλους τους γρίφους που από παιδί μ' απασχολούν και μέχρι σήμερα κάνω προσπάθειες να τους λύσω. Χωρίς τους γρίφους της δεν θα 'μουν ποιητής...». Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν. Παράλληλα, εξασκείται στο βιολί και το ακορντεόν. Ο Χατζιδάκις εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα, με την μητέρα του, το 1932 και έπειτα από το χωρισμό των γονέων του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια και αναγκάζει τον Χατζιδάκι να εργαστεί από αρκετά νεαρή ηλικία.

Συγχρόνως επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο, την περίοδο 1940 - 1943, ενώ ξεκινά και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Γκάτσος, οι ποιητές Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, ¶γγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.

Η πρώτη εμφάνιση του Χατζιδάκι ως συνθέτη πραγματοποιείται το 1944 με τη συμμετοχή του στο έργο Τελευταίος Ασπροκόρακας του Αλέξη Σολωμού, στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, αν και τελικά ο ίδιος ο Κουν θα τον αποτρέψει. Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα διαρκέσει περίπου δεκαπέντε χρόνια και αποφέρει μουσική για σημαντικό αριθμό έργων του σύγχρονου θεάτρου.

Το 1946 καταγράφεται και η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο, στην ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι και στα επόμενα χρόνια συνθέτει μουσική για πολλές ελληνικές ή ξένες ταινίες. Ειδικά για την μουσική της ταινίας Το ποτάμι (1959) θα κερδίσει το μουσικό βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1950 θα αποτελέσει ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, όπου παρουσιάζει τα τέσσερα μπαλέτα του, Μαρσύας (1950), Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές (1951), Το Καταραμένο Φίδι (1951) και Ερημιά (1958).

Παράλληλα με το Ελληνικό Χορόδραμα, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη αναθέτει στον Χατζιδάκι την σύνθεση της μουσικής για τις Χοηφόρες (1950) από την Ορέστεια του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί την αρχή της ενασχόλησης του Χατζιδάκι με πολλές αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, μεταξύ των οποίων η Μήδεια (1956), ο Κύκλωπας (1959), οι Βάκχες (1962), οι Εκκλησιάζουσες (1956), η Λυσιστράτη (1957) και οι Όρνιθες (1959). Την ίδια εποχή, ο Χατζιδάκις συνεργάζεται και με τον ¶γγελο Σικελιανό προκειμένου να συνθέσει τη μουσική για την τελευταία του τραγωδία Ιπποκράτης.

Το 1960 του απονέμεται το βραβείο Oscar για το τραγούδι Τα παιδιά του Πειραιά, από την ταινία του Ζυλ Ντασέν Ποτέ την Κυριακή, το οποίο συμπεριλαμβάνεται και στα δέκα εμπορικότερα τραγούδια του 20ου αιώνα. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις, θεωρεί πως η ελαφρά μουσική του για τον κινηματογράφο του προσδίδει μια «ανεπιθύμητη λαϊκότητα» την οποία δεν αποδέχεται και φθάνει στο σημείο να αποκηρύξει μεγάλο μέρος της.

Σημαντικός σταθμός στο έργο του Χατζιδάκι για το θέατρο αποτελεί ακόμα η παράσταση Οδός Ονείρων (1962) σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού και πρωταγωνιστή το Δημήτρη Χορν.

Την περίοδο 1963 - 1966 διευθύνει την «Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών» – της οποίας είναι και ιδρυτής -- και στο σύντομο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της δίνει 20 συναυλίες με πρώτες παρουσιάσεις δεκαπέντε έργων ελλήνων συνθετών. Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις επισκέπτεται την Αμερική προκειμένου να ανεβάσει στο Broadway με τον Ζυλ Ντασέν και την Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του Ποτέ την Κυριακή με τον τίτλο Illya Darling. Κατά την παραμονή του στην Αμερική έρχεται σε επαφή με την ποπ και ροκ αμερικανική μουσική σκηνή, γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την ηχογράφηση του κύκλου τραγουδιών Reflections σε συνεργασία με το συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble. Παράλληλα ξεκινά τη σύνθεση λιμπρέτων για τρία μουσικά έργα (Μεταμορφώσεις, Όπερα για Πέντε, Ντελικανής) ενώ ηχογραφεί και το Χαμόγελο της Τζοκόντα, ένα από τα περισσότερο γνωστά έργα του.

Το 1972, επιστρέφει στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο «Πολύτροπο», το οποίο επιδιώκει, σύμφωνα με τον ίδιο, «μια τελετουργική παρουσίαση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία». Η περίοδος αυτή, μέχρι το τέλος της ζωής του, θεωρείται η περισσότερο ώριμη στην μουσική του σταδιοδρομία και σηματοδοτείται με την ηχογράφηση του Μεγάλου Ερωτικού.

Με το πέρας της στρατιωτικής δικτατορίας διορίζεται «Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής» της Λυρικής Σκηνής για το διάστημα 1975 - 1977 ενώ την περίοδο 1975 - 1982 αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας καθώς και Διευθυντή του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα. Η παρουσία του στο Τρίτο Πρόγραμμα αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς και ίσως την ποιοτικότερη περίοδο του ραδιοσταθμού.

Το 1979 ο Χατζιδάκις καθιερώνει τις «Μουσικές Γιορτές» στα Ανώγεια της Κρήτης, που περιλαμβάνουν τοπικούς λαϊκούς χορούς και τραγούδια. Τον επόμενο χρόνο εγκαινιάζει και τον «Μουσικό Αύγουστο» στο Ηράκλειο, ένα καλλιτεχνικό Φεστιβάλ με κύριο στόχο την παρουσίαση νέων ρευμάτων τόσο στη μουσική όσο και στο χορό, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική και το θέατρο. Την περίοδο 1981 - 1982 διοργανώνει επίσης τους «Μουσικούς Αγώνες» στην Κέρκυρα, ένα μουσικό διαγωνισμό για νέους Έλληνες συνθέτες.

Αξιοσημείωτη είναι και η συμμετοχή του στην έκδοση του πολιτιστικού περιοδικού Το Τέταρτο (1985 - 1986), το οποίο καταγράφει τα καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα μέσα από τις πολιτικές τους διαστάσεις. Παράλληλα, συστήνει το 1985, την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία «Σείριος», η οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Στα τέλη του 1989 ο Χατζιδάκις ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» με σκοπό να παρουσιάσει έργα που συνήθως δεν καλύπτονται από τις συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις διηύθυνε την ορχήστρα μέχρι το τέλος της ζωής του δίνοντας συνολικά είκοσι συναυλίες και δώδεκα ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου. Το 1991, σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμάτας διοργανώνει επίσης τους «Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας».

Πέθανε στις 15 Ιουνίου του 1994 και ετάφη στην Παιανία.

Πηγή :Wikipedia